اشارت

۱ - ( مصدر ) نمودن بسوی چیزی بدست و جز آن . ۲ - ( اسم ) دستور فرمان . ۳ - ( مصدر ) با حرکت دست و چشم و ابرو مطلبی را القا کردن برمز نمودن . ۴ - ( اسم ) رمز ایمائ . ۵ - ( اسم ) تقریر بیان . ۶ - رائ ی اظهارنظر . ۷ - شور مشورت . ۸ - ( اسم ) نصیحت پند . ۹ - اخبار غیر از مراد بی عبارت لسان .

(اِ رَ ) [ ع . ] ۱ - (مص ل . ) با دست چیزی را نشان دادن . ۲ - با حرکت دست و چشم و ابرو مطلبی را القا کردن . ۳ - (اِ. ) دستور، فرمان . ۴ - رمز، ایماء. ۵ - (اِمص . ) تقریر، بیان . اشاعت (اِ عَ ) [ ع . اشاعة ] (مص م . ) ۱ - شایع کردن ، پراکندن . ۲ - فاش نمودن

اشارت. [ اِ رَ ] ( ع مص ) رجوع به اشارة شود.

---

اشارة. [ اِ رَ ] ( ع مص ) اشاره. اشارت. انگبین چیدن. ( منتهی الارب ). انگبین رُفتن. عسل چیدن. || ریاضت دادن اسب را. || سوار شدن بر اسب در وقت بیع تا بنگرند حسن و روش آن را. ( منتهی الارب ). || نمودن بسوی چیزی به دست و جز آن. ( از منتهی الارب ). || فرمودن کسی را.فرمان صادر کردن. ایعاز. توعیز: اشار علیه بکذا؛ ای امره. ( منتهی الارب ) : بباید دانست که خواجه خلیفت ما [ مسعود ] است در هرچه به مصلحت بازگردد،و مثال و اشارت وی روان است. ( تاریخ بیهقی ص 150 ). بوسهل حمدوی مردی کافی و دریافته است ، وی را عارضی باید کرد و ترا وزارت تا من از دور مصلحت نگاه میدارم و اشارتی که باید کرد بکنم. ( تاریخ بیهقی ص 145 ).
چو از برج حمل خورشید اشارت کرد زی صحرا
بفرمانش بصحرا بر مطرا گشت خلقانها.بیماری که اشارت طبیب را سبک دارد هر لحظه ناتوانی بر وی مستولی گردد. ( کلیله و دمنه ). برزویه را پیش خواند و اشارت کرد که مضمون این کتاب را بر اسماع حاضران باید گذرانید. ( کلیله و دمنه ). شیر به آوردن او [ گاو ] اشارت کرد. ( کلیله و دمنه ).
حق کرد خلیل را اشارت
تا کرد بنا بسان کعبه.جلاد را به تأخیر سیاست اشارت فرمود. ( سندبادنامه ص 204 ). این اشارت از صاحب عادل اعزاﷲ انصاره قبول کردم ، و مثال او را امتثال نمودم. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 8 ).
اشارت چنان شد ز تخت بلند
که داناست نزدیک ما ارجمند.اشارت کرد کآن مغ را بخوانید
وزین در قصه ای با او برانید.گفت اشارت فرمای تا من وزیر را بکشم ، بعد از آن مرا بقصاص او بکش. ( گلستان ).
دیگر از آن جانبم نماز نباشد
گر تو اشارت کنی که قبله چنین است.که گفت ار نه سلطان اشارت کند
کرا زهره باشد که غارت کند.ملک به کشتن بیگناهی اشارت کرد. ( گلستان ).
|| بلند کردن آتش را: اشار النار و اشار بها و کذا اشور بها بالتصحیح. ( منتهی الارب ). || بر گرفتن شهد اعانت کردن کسی را: اشرنی عسلاً؛ ای اعنی علی جنیه. ( منتهی الارب ). اشار فلاناً عسلاً؛ ای اعانه علی جنیه. ( اقرب الموارد ). || ایحاء. ( تاج المصادر بیهقی ). وحی. ( منتهی الارب ). || برمز نمودن. غمز. ( دهار ). ایماض. ایماء. ( تاج المصادر بیهقی ). تلویح. ( دهار ) ( زوزنی ) ( تاج المصادر بیهقی ). تشویر. ( تاج المصادر بیهقی ) ( منتهی الارب ). با اشاره دست و چشم و ابرو مطلبی را القاء کردن. با انگشت و چشم ایما کردن :