امبولانس

آمبولانس. آمبولانس نوعی وسیله نقلیه اورژانس که برای کمک های اورژانس پیش بیمارستانی مورد استفاده قرار می گیرد.
به کارکنان آمبولانس پارامدیک (تکنسین فوریت های پزشکی) می گویند.
آمبولانس وسیلهٔ نقلیهٔ بزرگی است که بیماران و مجروحان را میان دو نقطه حادثه و مکان اسکان، جابه جا می کند. همچنین حین انتقال بیماران و مصدومان پارامدیک برای ایشان اقدامات اولیه پزشکی را انجام می دهند و در مواردی که بیمار دچار مرگ مغزی شده باشدپارامدیک با اقدامات انجام شده فرد مرگ مغزی را برای عمل پیوند محیا نگه می دارد.
آمبولانس هایی که در تصادفات رانندگی یا حوادث دیگر به کار می آیند تجهیزاتی دارند تا افراد را با آن جابجا کنند. این آمبولانس ها برای نجات جان افراد به وسایل مخصوصی، مثل دستگاه اکسیژن و دسگاه تنفس مصنوعی(ونتیلاتور) دستگاه شوک (دفیبریلاتور) دستگاه چک قند خون (گلوکومتر) دستگاه های دیگر مجهزند و کارکنان آمبولانس با استفاده از آن ها بیمارانی را که دچار حملهٔ قلبی شده اند از مرگ نجات می دهند.همچنین در تصادفات و ضربات سخت و سنگین ناشی ازآن پارامدیک ها با استفاده از وسایل استاندارد (لانگ بک بورد، اسکوپ، وست تایپ، کولار، اسپیلینت) اقدام به خارج سازی و انتقال اصولی و علمی مصدومان می کنند تا به مصدوم صدمات بیشتری وارد نشود..

آمبولانس.
آمبولانس (ambulance)
وسیلۀ نقلیه ای در زندگی شهری و در مواقعِ جنگ، برای حمل مجروحان به بیمارستان. کارکنان آمبولانس غالباً کمک های اولیۀ اورژانس را فرامی گیرند. استفادۀ گسترده و سازمان یافته از آمبولانس برای اولین بار در جنگ کریمه۱ (۱۸۵۳ـ۱۸۵۶) صورت گرفت. در ۱۸۷۸، شهسواران یوحنای قدیس۲ نخستین انجمن آمبولانس غیرنظامی را در بریتانیا سازماندهی کردند. در ۱۸۶۴، موافقت نامۀ ژنو۳ بیماران و کارکنان آمبولانس ها را در شرایط جنگی بی طرف دانست و از آن ها حمایت کرد.