بیعگه . جای بیع و شرا
بیعگاه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بیعگاه. [ ب َ / ب ِ ] ( اِ مرکب ) ( از: بیع +گاه ) بیعگه. جای بیع و شرا. ( آنندراج ) :
در بیعگاه دهر به بادی بداد عمر
در قمره زمانه به خاکی بباخت بخت.
در بیعگاه دهر به بادی بداد عمر
در قمره زمانه به خاکی بباخت بخت.
خاقانی.
کلمات دیگر: