دیزی

( اسم ) ظرف سفالی یا سنگی که در آن معمولا آبگوشت پزند .

(اِمر. ) ظرف سفالین یا سنگی که در آن معمولاً آبگوشت پزند.

دیزی. ( اِ ) ظرف طعام پزی کوچک گلین و یا مسین. ( ناظم الاطباء ). قسمی دیگ سفالین که در آن بیشتر گوشت و گاه آش پزند. دیگ از گل پخته. تی یَرَه. ( درتداول مردم قزوین ). ( یادداشت مرحوم دهخدا ). پی تی.
- امثال :
پسر خاله یا پسر عموی دسته دیزی کسی ؛ بمزاح آنکه بدو هیچ نسبتی ندارد، خویشی بسیار دور با اوداشتن
در دیزی باز است حیای گربه کجا رفته است ؛ پیش خود حساب باید برد.
دیزی از کار در آمده است ؛ مجرب است.
دیزی پشت سر کسی شکستن ؛ آرزوی بازنگشتن او را داشتن.
- آب دیزی را زیاد کردن ؛ چیزی بر ماحضر افزودن.
- دیزی بازاری ؛ آبگوشتی در ظروف سفالین خرد پخته که طبقه کم بضاعت از دیزی پزی خریدندی. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).
- دیزی سنگی ؛ دیزی که از سنگ سازند و آن در مشهد متداول است و از سنگهای مخصوصی سازند. هرکاره.

---

دیزی. ( اِخ ) دهی است از دهستان اشیان بخش فلاورجان شهرستان اصفهان است. با 2888 تن سکنه. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 10 ).

ظرف سفالی یا سنگی استوانه شکل که در آن آبگوشت طبخ می کنند.