الکساندر فلمینگ (به انگلیسی: Sir Alexander Fleming) کاشف پنی سیلین است. او در سال ۱۹۴۵ موفق به دریافت جایزه نوبل پزشکی شد.
الکساندر فلمینگ کاشف پنی سیلین در سال ۱۸۸۱ در لاچفیلد اسکاتلند زاده شد. وی از مدرسهٔ پزشکی بیمارستان سنت مری لندن فارغ التحصیل شد و پس از پایان تحصیلات به تحقیق و بررسی در زمینهٔ ایمنی شناسی و مصونیت ها پرداخت. سپس به عنوان پزشک نظامی در جنگ جهانی اول زخم های عفونی را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که اغلب مواد ضد عفونی کننده خیلی بیش از آنکه میکروبها را از پای درآورند سلول های بدن را از بین می برند. به این ترتیب فلمینگ به ضرورت وجود ماده ای که بتواند بدون آسیب زدن به سلول های سالم باکتری را از بین ببرد، پی برد.
پس از جنگ فلمینگ به بیمارستان سنت مری بازگشت و به کار تحقیق خود مشغول شد. در سال ۱۹۲۲ ماده ای را کشف کرد که آن را «لیزوزیم» نامید. لیزوزیم، آنزیمی است که در بدن انسان تولید می شود و در ترکیبات مخاط و اشک وجود دارد، به سلول های بدن آسیب نمی رساند. این ماده اگرچه برخی از میکروب ها را از بین می برد ولی در برابر میکرب های خاصّی که به انسان آسیب می رساند بی اثر است. این کشف با وجود جالب بودن از اهمیت چندانی برخوردار نبود.
در سال ۱۹۲۸ فلمینگ کشف بزرگ خود را به انجام رساند. یکی از ظروف حاوی کشت باکتری «استافیلوکوک» در معرض هوا قرار گرفت که در نتیجه برخی قسمت های آن از کپک پوشیده شده. فلمینگ متوجه شد در آن قسمت هایی که در نتیجه برخی قسمت هایی که کپک نفوذ کرده است باکتری به کلّی از بین رفته اند. او به این نتیجه رسید ماده ای که کپک تولید می کند پادزهر باکتری استافیلوکوک است. وی توانست نشان دهد که ماده مزبور از رشد بسیاری از انواع باکتری مضر برای انسان جلوگیری می کند. این ماده که فلمینگ آن را به خاطر عامل تولیدکنندهٔ آن (پنی سیلیوم نوتانیوم) پنی سیلین نامید، برای انسان و حیوان زیان آور نبود. حاصل کار فلمینگ در سال ۱۹۲۹ منتشر شد؛ ولی توجه چندانی را جلب نکرد. فلمینگ دریافته بود که پنی سیلین استفاده های پزشکی بسیار مهمی می تواند داشته باشد. امّا به هرحال او نتوانست تکنیکی را برای تصفیه و پالایش پنی سیلین ارائه کند و این داروی اعجاب انگیز تا ده سال بعد بدون استفاده باقی ماند.
الکساندر فلمینگ کاشف پنی سیلین در سال ۱۸۸۱ در لاچفیلد اسکاتلند زاده شد. وی از مدرسهٔ پزشکی بیمارستان سنت مری لندن فارغ التحصیل شد و پس از پایان تحصیلات به تحقیق و بررسی در زمینهٔ ایمنی شناسی و مصونیت ها پرداخت. سپس به عنوان پزشک نظامی در جنگ جهانی اول زخم های عفونی را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که اغلب مواد ضد عفونی کننده خیلی بیش از آنکه میکروبها را از پای درآورند سلول های بدن را از بین می برند. به این ترتیب فلمینگ به ضرورت وجود ماده ای که بتواند بدون آسیب زدن به سلول های سالم باکتری را از بین ببرد، پی برد.
پس از جنگ فلمینگ به بیمارستان سنت مری بازگشت و به کار تحقیق خود مشغول شد. در سال ۱۹۲۲ ماده ای را کشف کرد که آن را «لیزوزیم» نامید. لیزوزیم، آنزیمی است که در بدن انسان تولید می شود و در ترکیبات مخاط و اشک وجود دارد، به سلول های بدن آسیب نمی رساند. این ماده اگرچه برخی از میکروب ها را از بین می برد ولی در برابر میکرب های خاصّی که به انسان آسیب می رساند بی اثر است. این کشف با وجود جالب بودن از اهمیت چندانی برخوردار نبود.
در سال ۱۹۲۸ فلمینگ کشف بزرگ خود را به انجام رساند. یکی از ظروف حاوی کشت باکتری «استافیلوکوک» در معرض هوا قرار گرفت که در نتیجه برخی قسمت های آن از کپک پوشیده شده. فلمینگ متوجه شد در آن قسمت هایی که در نتیجه برخی قسمت هایی که کپک نفوذ کرده است باکتری به کلّی از بین رفته اند. او به این نتیجه رسید ماده ای که کپک تولید می کند پادزهر باکتری استافیلوکوک است. وی توانست نشان دهد که ماده مزبور از رشد بسیاری از انواع باکتری مضر برای انسان جلوگیری می کند. این ماده که فلمینگ آن را به خاطر عامل تولیدکنندهٔ آن (پنی سیلیوم نوتانیوم) پنی سیلین نامید، برای انسان و حیوان زیان آور نبود. حاصل کار فلمینگ در سال ۱۹۲۹ منتشر شد؛ ولی توجه چندانی را جلب نکرد. فلمینگ دریافته بود که پنی سیلین استفاده های پزشکی بسیار مهمی می تواند داشته باشد. امّا به هرحال او نتوانست تکنیکی را برای تصفیه و پالایش پنی سیلین ارائه کند و این داروی اعجاب انگیز تا ده سال بعد بدون استفاده باقی ماند.
wiki: الکساندر فلمینگ