اِمرُؤُالقَیس فرزند حُجر (در حدود ۸۰ تا ۱۳۰ قبل از هجرت، برابر با حدود ۴۹۶ تا ۵۴۴ م)، نام کامل وی اِمرُؤُالقَیس بن حُجر بن الحارث بن عمرو بن حُجر آکل المرار بن معاویة بن ثور الکندی بود. او از قبیلهٔ آل کِنده بود.
امرؤالقیس بن حُجر الکِندی
زهیر بن أبی سلمی المزنی
عمرو بن کلثوم التغلبی
عنترة بن شداد العبسی
لبید بن أبی ربیعه عامری
حارث بن حلزه یشکری
طرفه بن العبد
این چند بیت از مَطلعِ معلَّقهٔ مشهورِ «اِمرُؤُالقَیس» که به معلَّقهٔ «قِفا نَبکِ» معروف است:
کُنیتش «أبووَهب» یا «ابوالحارث»، گفته اند اسمش «جَندَح» و اِمرُؤُالقَیس لقب گرفته است، و معنایش به عربی «رجل الشّدة»، یعنی مرد سختی یا دشمنی است. یک دلیل آن می تواند شدتی باشد که در قتل عام قبیله بنی اسد پس از قتل پدرش به دست یکی از آنان رخ داد. وی با آن که پسر بزرگ پدرش نبود و به واسطه فساد و زشت رفتاری و آبرو ریزی از طرف پدر به حضرموت جایی که برخی عموهایش می زیستند تبعید شده بود تنها پسری بود که وقتی خبر قتل پدرش را شنید ابتدا نگریست و در حال دائم الخمری که بود گفت که امروز روز خمر است و فردا روز امر است ولی دیرتر از شرمساری این که بلافاصله عزادار پدر نشده خونخواهی پدر را بر عهده گرفت و برای جبران فضاحت شدت زیادی در انتقام به خرج داد. وی از اجداد اشعث بن قیس زمان علی در کوفه است. امرُؤُالقَیس ابوالحارث جندح بن حجر کندی (ملک ضلیل) در حدود یک قرن قبل از اسلام می زیست.
«اِمرُؤُالقَیس» در اوایل قرن ششم میلادی در نَجد متولد شد. مادرش، فاطمه بنت ربیعه بن الحارث، خواهر کلیب و مهلهل «زیر سالم» است.«اِمرُؤُالقَیس» از معروف ترین شعرای عرب جاهلی است. وی از فُحولِ شعرای عرب، بلکه از متقدمینِ آنهاست، و یکی از مشهورترین شعرای «المُعَلَّقات السَّبع»، یعنی «اصحاب معلقات سَبع» است. «اصحاب معلَّقات سبع» هفت تن از شاعران روزگار جاهلیت عرب بودند که هر یک قصیده ای غَرّا سرودند و برحسب رسم معمول آن دوران، آنها را از در کعبه آویختند که واردشوندگان آنها را ببینند و مایهٔ شهرت و افتخار آنان گردد، و همین قصاید است که در السنهٔ اهل علم به «سبعهٔ معلَّقه» و «معلَّقات سبع» مشهور است. این قصاید بارها چاپ شده است و شرح های بسیار بر آنها نوشته اند و به زبان های گوناگون ترجمه شده اند. هر قصیده از قصاید معلَّقات شامل ۸۱ تا ۱۰۰ بیت است. از جمله هفت تنِ آن شعرا عبارتند از:
أجداد اِمرُؤُالقَیس از اشراف عرب بوده اند. پدرش فرمانروا بر دو قبیلهٔ بزرگِ نجد بود، (قبیلهٔ بنی أسد و قبیلهٔ غَطفان).وی را «مَلِک حُجر آکل المرار الکندی» می خواندند. وی پنجمین مَلِک از ملوک «مملکت آلکنده» در شبه جزیرهٔ عربستان بوده است.
امرؤالقیس بن حُجر الکِندی
زهیر بن أبی سلمی المزنی
عمرو بن کلثوم التغلبی
عنترة بن شداد العبسی
لبید بن أبی ربیعه عامری
حارث بن حلزه یشکری
طرفه بن العبد
این چند بیت از مَطلعِ معلَّقهٔ مشهورِ «اِمرُؤُالقَیس» که به معلَّقهٔ «قِفا نَبکِ» معروف است:
کُنیتش «أبووَهب» یا «ابوالحارث»، گفته اند اسمش «جَندَح» و اِمرُؤُالقَیس لقب گرفته است، و معنایش به عربی «رجل الشّدة»، یعنی مرد سختی یا دشمنی است. یک دلیل آن می تواند شدتی باشد که در قتل عام قبیله بنی اسد پس از قتل پدرش به دست یکی از آنان رخ داد. وی با آن که پسر بزرگ پدرش نبود و به واسطه فساد و زشت رفتاری و آبرو ریزی از طرف پدر به حضرموت جایی که برخی عموهایش می زیستند تبعید شده بود تنها پسری بود که وقتی خبر قتل پدرش را شنید ابتدا نگریست و در حال دائم الخمری که بود گفت که امروز روز خمر است و فردا روز امر است ولی دیرتر از شرمساری این که بلافاصله عزادار پدر نشده خونخواهی پدر را بر عهده گرفت و برای جبران فضاحت شدت زیادی در انتقام به خرج داد. وی از اجداد اشعث بن قیس زمان علی در کوفه است. امرُؤُالقَیس ابوالحارث جندح بن حجر کندی (ملک ضلیل) در حدود یک قرن قبل از اسلام می زیست.
«اِمرُؤُالقَیس» در اوایل قرن ششم میلادی در نَجد متولد شد. مادرش، فاطمه بنت ربیعه بن الحارث، خواهر کلیب و مهلهل «زیر سالم» است.«اِمرُؤُالقَیس» از معروف ترین شعرای عرب جاهلی است. وی از فُحولِ شعرای عرب، بلکه از متقدمینِ آنهاست، و یکی از مشهورترین شعرای «المُعَلَّقات السَّبع»، یعنی «اصحاب معلقات سَبع» است. «اصحاب معلَّقات سبع» هفت تن از شاعران روزگار جاهلیت عرب بودند که هر یک قصیده ای غَرّا سرودند و برحسب رسم معمول آن دوران، آنها را از در کعبه آویختند که واردشوندگان آنها را ببینند و مایهٔ شهرت و افتخار آنان گردد، و همین قصاید است که در السنهٔ اهل علم به «سبعهٔ معلَّقه» و «معلَّقات سبع» مشهور است. این قصاید بارها چاپ شده است و شرح های بسیار بر آنها نوشته اند و به زبان های گوناگون ترجمه شده اند. هر قصیده از قصاید معلَّقات شامل ۸۱ تا ۱۰۰ بیت است. از جمله هفت تنِ آن شعرا عبارتند از:
أجداد اِمرُؤُالقَیس از اشراف عرب بوده اند. پدرش فرمانروا بر دو قبیلهٔ بزرگِ نجد بود، (قبیلهٔ بنی أسد و قبیلهٔ غَطفان).وی را «مَلِک حُجر آکل المرار الکندی» می خواندند. وی پنجمین مَلِک از ملوک «مملکت آلکنده» در شبه جزیرهٔ عربستان بوده است.
wiki: امرؤ القیس