الهه احمدی

الهه احمدی (متولد ۱۰ خرداد ۱۳۶۱ در تهران) تیرانداز زن ایرانی است که بیشترین مدال در عرصه جهانی را به دست آورده و بهترین نتیجه را در تاریخ این رشته ورزشی در المپیک برای ایران به دست آورده است. این ورزشکار همچنین در بازی های آسیایی گوانگ ژو از موفق ترین ورزشکاران کل کاروان اعزامی ایران بود که صاحب سه نشان نقره و برنز شد.
1  طلا- جام جهانی ISSF۲۰۱۸، مونیخ، آلمان- تفنگ ۳وضعیت خفیف زنان
1  طلا- فینال فینالیست های جام جهانی ISSF۲۰۱۵، مونیخ، آلمان- تفنگ ۱۰ متر بادی زنان
1  طلا- جام جهانی ISSF 2015، گابالا، آذربایجان- تفنگ ۱۰ متر بادی زنان
2  نقره – جام جهانی آی اس اس اف ۲۰۱۱، سیدنی، استرالیا – ۱۰ متر تفنگ بادی زنان
3  برنز – جام جهانی آی اس اس اف ۲۰۱۰، پکن، چین – تفنگ ۵۰ متر سه وضعیت زنان
2  نقره – بازی های آسیایی ۲۰۱۰، گوانگ ژو، چین – تفنگ ۵۰ متر سه وضعیت زنان
2  نقره- قهرمانی آسیا ۲۰۱۵، دهلی نو، هند، ۱۰ متر بادی زنان
او در دومین مرحله از رقابت های جام جهانی تیراندازی سال ۲۰۱۱ که در سیدنی برگزار شد با کسب مقام دوم موفق به کسب سهمیه در ماده ۱۰ متر تفنگ بادی زنان برای المپیک تابستانی ۲۰۱۲ شد. در بازی های المپیک با کسب ۳۹۷ امتیاز به مرحله پایانی این رقابت ها راه یافت و در مرحله پایانی و با کسب ۴۹۹ امتیاز در ده مرحله، پس از نمایندگانی از چین، لهستان، چک و آمریکا در رتبه ششم ایستاد. او در رشته تیراندازی پنجاه متر سه وضعیت هم شرکت کرده و رتبه چهل و سوم را کسب کرده و از رسیدن به فینال بازماند.
الهه احمدی در سال ۲۰۱۵ در مسابقات جهانی مونیخ وارد فینال شد اما در رده هشتم قرار گرفت و از کسب سهمیه المپیک در این مسابقات بازماند. او در مسابقات جهانی گابالا کشور آذربایجان، با حضور در فینال رشته تفنگ بادی به مدال طلا دست یافت و جواز حضور در المپیک ریو را به دست آورد. او که هدف خود را بعد از این مسابقات، کسب مدال در المپیک ریو اعلام کرده بود در نهایت، با حضور در مسابقه المپیک برای دومین بار به فینال این مسابقات راه پیدا کرد اما در نهایت باز هم به مقام ششمی بسنده کرد.
او جزو معدود ورزشکارانی است که مسوولیت باخت و شکست خود در مسابقات مهم را برعهده گرفته است و هیچگاه به دنبال یافتن مقصر نبوده است.

الهه احمدی (۳۱ مه ۱۹۸۲، تهران) ورزشکارِ تیرانداز ایرانی است.
• «باید بگویم که در ایران ورزشکاران زن به شکل معمول از نظر ورزش حرفه ای در سطح پایین تری نسبت به سایر کشورها قرار دارند وزمینه مناسبی برای بانوان ورزشکار وجود ندارد. البته درک می کنم ورزش ما نیز در سطح جهانی نیست و نمی توان خود را با کشورهای دیگر مقایسه کرد اما در مجموع با وضعیتی که حالا دارم، کار برایم سخت تر است و باید خود را آماده کنم»• «دوری مادر از فرزند غیرقابل توصیف است. تا تمرینم تمام می شود بدو بدو به خانه می روم تا بچّه ام را در آغوش بگیرم. پسرم وقتی مرا می بیند طوری به من می چسبد که از بغلم پایین نمی آید، امّا با تمامِ این ها فکر می کنم خدا مرا خیلی دوست دارد، چون همسر و مادرم همیشه همراهم هستند. ضمنِ این که پسرم هم در نبودم بهانه نمی گیرد»