ذخیره گاه زیست کره پروانه شهریار (به انگلیسی: Monarch Butterfly Biosphere Reserve) یک سایت میراث جهانی است که شامل عمدهٔ زیستگاه های زمستانی جمعیت شرقی پروانه شهریار در آمریکای شمالی است. این ذخیره گاه زیست کره در بوم سار کمربند آتشفشانی جنگل های کاج بلوط ترانس مکزیکن واقع شده است که در مرز میچوآکان و مکزیک در ۱۰۰ کیلومتری (۶۲ مایل) شمال غرب مکزیکو سیتی قرار دارد. سالانه میلیون ها پروانه به این ذخیره گاه می رسند. پروانه ها تنها در بخشی از این ذخیره گاه ۵۶٬۰۰۰ هکتاری از ماه اکتبر تا مارس ساکن می شوند. این ذخیره گاه زیست کره از انواع گونه های پروانه محافظت کرده و زیستگاه آنان محسوب می شود.
مهاجرت حیوانات
پروانه شهریار
پروانه های شهریار با داشتن عرض بالی برابر ۱۰ سانتیمتر از قابلیت زیادی برای پرواز در مسیرهای طولانی برخوردارند از این رو تنها گونه از پروانه ها هستند که مانند بسیاری از پرنده ها مهاجرت شمال به جنوب دارند. این پروانه ها سالانه از آمریکای شمالی راهی مکزیک شده و دوباره بازمی گردند. بسیاری از این پروانه های زیبا با طی مسیری بیش از ۴۵۰۰ کیلومتری از کانادا و آمریکا به مکزیک کوچ می کنند، اما از آنجایی که طول عمر آن ها تنها دو ماه است، تکمیل این سفر طولانی به چهار نسل از این پروانه های زیبا نیاز خواهد داشت. میلیون ها پروانه شهریار، در فصل مهاجرت خود با پرواز دسته جمعی در آسمان و نشستن دسته جمعی بر روی شاخه های درختان کهنسال، مناظر دیدنی را خلق می کنند.
در بیشتر زمستان، پروانه های شهریار شرق آمریکای شمالی در این منطقه یافت می شوند. پژوهشگران غربی این منطقه را در سال ۱۹۷۵ کشف کردند. طبق فرمان ریاست جمهوری در دهه ۱۹۸۰ و سال ۲۰۰۰ این مناطق به عنوان ذخیره گاه فدرال تعیین شد. در سال ۱۹۸۰ این مناطق به عنوان ذخیره گاه زیست کره و در سال ۲۰۰۸ یکی از میراث جهانی یونسکو اعلام شد. درحالی که این ذخیره گاه عمدتاً روستایی باقی مانده است، مدیران نگران اثرات زیان بار برداشت غیرقانونی چوب و گردشگری هستند. تلاش برای حفاظت این ذخیره گاه گاهی با منافع مالکان خصوصی اراضی، کشاورزان محلی و مردم بومی در تضاد قرار می گیرد.
این منطقه در ۱۹۷۵ کشف شد. در سال ۱۹۸۶ حدود منطقه و مرزهای ذخیره گاه تعریف شد. در سال ۲۰۰۰ منطقه به نام ذخیره گاه زیست کره پروانه شهریار (به اسپانیایی: Reserva de la Biosfera Mariposa Monarca) نامگذاری شد. در سال ۲۰۰۸ یونسکو اعلام کرد که این ذخیره گاه زیست کره یکی از دارایی های میراث جهانی است. در حال حاضر این منطقه برای گردشگری، صنایع چوب، معدن و کشاورزی شهرت دارد. ذخیره گاه عمدتاً به صورت روستایی باقی مانده است که می توان از جمله به جوامع اوتومی و مازاهو اشاره کرد.
مهاجرت حیوانات
پروانه شهریار
پروانه های شهریار با داشتن عرض بالی برابر ۱۰ سانتیمتر از قابلیت زیادی برای پرواز در مسیرهای طولانی برخوردارند از این رو تنها گونه از پروانه ها هستند که مانند بسیاری از پرنده ها مهاجرت شمال به جنوب دارند. این پروانه ها سالانه از آمریکای شمالی راهی مکزیک شده و دوباره بازمی گردند. بسیاری از این پروانه های زیبا با طی مسیری بیش از ۴۵۰۰ کیلومتری از کانادا و آمریکا به مکزیک کوچ می کنند، اما از آنجایی که طول عمر آن ها تنها دو ماه است، تکمیل این سفر طولانی به چهار نسل از این پروانه های زیبا نیاز خواهد داشت. میلیون ها پروانه شهریار، در فصل مهاجرت خود با پرواز دسته جمعی در آسمان و نشستن دسته جمعی بر روی شاخه های درختان کهنسال، مناظر دیدنی را خلق می کنند.
در بیشتر زمستان، پروانه های شهریار شرق آمریکای شمالی در این منطقه یافت می شوند. پژوهشگران غربی این منطقه را در سال ۱۹۷۵ کشف کردند. طبق فرمان ریاست جمهوری در دهه ۱۹۸۰ و سال ۲۰۰۰ این مناطق به عنوان ذخیره گاه فدرال تعیین شد. در سال ۱۹۸۰ این مناطق به عنوان ذخیره گاه زیست کره و در سال ۲۰۰۸ یکی از میراث جهانی یونسکو اعلام شد. درحالی که این ذخیره گاه عمدتاً روستایی باقی مانده است، مدیران نگران اثرات زیان بار برداشت غیرقانونی چوب و گردشگری هستند. تلاش برای حفاظت این ذخیره گاه گاهی با منافع مالکان خصوصی اراضی، کشاورزان محلی و مردم بومی در تضاد قرار می گیرد.
این منطقه در ۱۹۷۵ کشف شد. در سال ۱۹۸۶ حدود منطقه و مرزهای ذخیره گاه تعریف شد. در سال ۲۰۰۰ منطقه به نام ذخیره گاه زیست کره پروانه شهریار (به اسپانیایی: Reserva de la Biosfera Mariposa Monarca) نامگذاری شد. در سال ۲۰۰۸ یونسکو اعلام کرد که این ذخیره گاه زیست کره یکی از دارایی های میراث جهانی است. در حال حاضر این منطقه برای گردشگری، صنایع چوب، معدن و کشاورزی شهرت دارد. ذخیره گاه عمدتاً به صورت روستایی باقی مانده است که می توان از جمله به جوامع اوتومی و مازاهو اشاره کرد.