فراگوش داشتن. [ ف َ ت َ ] ( مص مرکب ) گوش دادن و شنیدن. ( ناظم الاطباء ). این صورت مصدری درست به نظر نمی آید و ظاهراً آنچه در متون و تداول مردم است «گوش فراداشتن » است.
