۱ - بقول هندوان قدیم هر گاه دایره ای را در سطح نصف النهار فرض کنیم که بر روی قسمت معموره زمین بخط استوائ برخورد . این دایره ربع معمور زمین را بدو بخش شرقی و غربی قطع و تقسیم کند. نقطه تقاطع این دایره و خط استوائ را قبه الارض نامند و آن طول و قسمت معمور میان مشرق و مغرب و طول میان مواضعی را که بر خط استوائ قرار دارد بدو نصف میکند و بالنسبه باین خط مفروض شهرها به شرقی و غربی تقسیم میشوند . ۲ - بقول ایرانیان قدیم قبه الارض وسط معموره زمین است و گفته اند قبه اقلیم چهارم را بطول ۹٠ درجه و عرض ۳۶ درجه نصف میکند و معنای اینکه شهری بر روی قبه قرار دارد این است که ساکنان آن ساکنان قبه باشند یعنی بین دو انتهای معموره بر روی خط استوائ ( کشاف اصطلاحات لغ. ) .
هیات دان ها در تفسیر آن اختلاف دارند .
هیات دان ها در تفسیر آن اختلاف دارند .