قبص

قبص . [ ق َ ] (ع مص ) به سر انگشتان گرفتن : قبصه قبصاً؛ به سر انگشتان گرفت . و از این فعل است آنچه حسن قرائت کند: و قبصت قبصة من اثر الرسول . || پیش از سیری از نوشیدن بازداشتن کسی را. || برجستن گشن بر ماده . || در ازار در کردن بند ازار را. || کشیدن و سبک شدن اسب و جز آن . || شادمانی نمودن . (منتهی الارب ).

قبص . [ ق َ ب َ ] (ع ص ) بزرگ سر. (منتهی الارب ). || (اِ) درد جگر که از خوردن خرما و آب گیرد. (از منتهی الارب ). وجعالکبد من التریق بالتمر و شرب الماء علیه . (اقرب الموارد).

قبص . [ ق َ ب ِ ] (ع ص ) شادمان . || سبک و چست . || کوتاه و غیر ممتد: حبل قبص ؛ رسن کوتاه غیر ممتد. (منتهی الارب ).

قبص . [ ق َب َ ] (ع مص ) منضم گردیدن . مجتمع شدن و درافتادن : قبصت رحم الناقة قبصاً؛ منضم گردید. قبصت الجراد علی الشجر؛ درافتاد و مجتمع گردید. || بزرگ و دراز شدن سر. || بزرگ و دراز شدن تار سر. || سبک شدن . || شادمانی نمودن . گویند: قُبِص الرجل ؛ یعنی نَشَطَ. || درد گرفتن از خرما خوردن . (منتهی الارب ). رجوع به قَبص شود.

قبص . [ ق ِ ] (ع اِ) عدد بسیار از مردم . || اصل و نژاد چیزی . (منتهی الارب ).

قبص . [ ق ِ / ق َ ] (ع اِ) فراهم آمدنگاه ریگ بسیار. (منتهی الارب ).