فرامش کردن

( مصدر ) از یاد بردن از یاد دادن مقابل بیاد آوردن ٠

فرامش کردن. [ ف َ م ُ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) از یاد بردن. فراموش کردن. نسیان :
فرامش تو را مهتران چون کنند؟
مگر مغز دل پاک بیرون کنند.همه جان فدای سیاوش کنیم
نباید که این بد فرامش کنیم.که هر کس که این بدفرامش کند
همی جان بیدار بیهش کند.بدان داروی تلخ بیهش کنم
مگر خویشتن را فرامش کنم.دل که ندارد سر بیدادشان
باد فرامش کند از یادشان.چو خدمتگزاریت گردد کهن
حق سالیانش فرامش مکن.ای که هرگز فرامشت نکنم
هیچت از بنده یاد می آید؟مرغ پرنده اگر در قفسی پیر شود
همچنان طبع فرامش نکند پروازش.و رجوع به فرامش شود.