تقویت

تَقْویت (Reinforcement)
فرآیندی که احتمال بروز پاسخی معیّن را، پس از محرک هایی معیّن، افزایش می دهد. اگر این فن برای اهداف مثبت، مثلاً بهبود رفتار یا یادگیری، به کار رود ممکن است کاملاً موفقیت آمیز باشد. اگر برای اهداف منفی، مثلاً کودک آزاری، به کار رود ممکن است نتایج، به دریافت کننده آسیب عاطفی برساند. تقویت در صورت کاربرد مناسب ممکن است تعدیل کنندۀ رفتار و محرک یادگیری باشد. مثلاً، اگر آزمودنی تکلیفی را به طور رضایت بخش به انجام برساند، به او پاداش یا تقویت مثبت داده می شود و اگر تکلیف رضایت بخش نباشد، نه تشویق می شود و نه تنبیه؛ این فن تقویت منفی نامیده می شود و آزمودنی را تشویق می کند تا برای به انجام رساندن موفقیت آمیز تکلیف دوباره تلاش کند. بی اف اسکینر، روان شناس امریکایی، در این زمینه بیشترین تحقیق را کرده است. به عقیدۀ او تقویت، الگویی رفتاری است که ممکن است با پیامدهای منفی یا مثبت سبب ایجاد اعمالی شود که به الگوی مطلوب نزدیک یا مطابق آن باشد. در این نظریه، بر عوامل فیزیولوژیک یا هیجانی تأکید چندانی نشده است. اسکینر در پیش بینی و کنترل رفتار در زمینه های کاربردی، مانند دستورات برنامه ریزی شده که پایۀ روان شناسی تجربی است، نظریۀ تقویت را اساس کار خود قرار داد.