انلیل

اِنلیل یکی از ایزدان میان رودان است. او ایزد فراخی، باد و نفس بود. وی پسر آنو خدای بزرگ سومریاست. در اسطوره ها وی را خدای سرزمین ها نیز دانسته اند.'انلیل' به معنی «ایزد باد» است. نام این خدا در گل نوشته های سومِری، اَکِدی، هیتی، کنعانی و دیگر متون میان رودان آمده است.

اِنْلیل (Enlil)
(یا: اِلّیل) در اساطیر بابلی و سومری، رئیس محکمۀ آسمانی و خدای طوفان و هوا و بعدها خشکی. در نتیجۀ آمیزش آن، خدای آسمان، و کی، الهۀ زمین، به وجود آمد و به اتفاق دو خدای دیگر، آنوو ائا، قدیمی ترین و مقتدرترین مثلث خدایان را تشکیل داد. بزرگ ترین سلاحش سیل بود. بر طبق نوشتۀ یک ستون سنگی در اور، انهدام شهر بر اثر طوفان کار او بود. پرستشگاه اصلی انلیل در نیپور(نیفریا نوفارفعلی) بود که تا ظهور مسیحیت پابرجا بود. در دورۀ متأخّر نجوم بابلی، راه انلیلرا همان صورت فلکی «دب اکبر» می دانستند.