که با راه انسی و آشنایی دارد . که پیوسته ملازم راه است .
راه پرست
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
راه پرست. [ پ َ رَ ] ( نف مرکب )که با راه انسی و آشنایی دارد. که پیوسته ملازم راه است. که با راه رفتن پیوند همیشگی دارد :
حالی انگشتری گشاد ز دست
داد تا برد پیک راه پرست.
حالی انگشتری گشاد ز دست
داد تا برد پیک راه پرست.
نظامی.
کلمات دیگر: