شاه بچه

پسر شاه فرزند شاه

شاه بچه. [ ب َچ ْ چ َ / چ ِ ] ( اِ مرکب ) پسر شاه. فرزند شاه. بچه شاه :
فکند آن تن شاه بچه بخاک
بچنگال کردش جگرگاه چاک
دل شاه بچه برآمد بجوش
سپاه انجمن کرد و بگشاد گوش.هر آنگه که دارد به بیداد دست
دل شاه بچه نباید شکست.|| در تداول عامه بر کودک مؤدب و آرام نیز اطلاق کنند: این پسر شاه بچه است و چون فرزند شاهان ادب گرفته و پرهیخته و مؤدب است.