جو زمین

یخ های سراسر جهان به ویژه یخ های قطب جنوب در حال ذوب شدن هستند.
بالا آمدن آب دریاها در طول سدهٔ گذشته سریع تر شد.
بارش به طور متوسط در سراسر جهان افزایش یافته است.
جو زمین بالاترین بخش تشکیل دهندهٔ کرهٔ زمین است که مخلوطی از گازهایی از جمله نیتروژن (۷۸٪)، اکسیژن (۲۱٪)، آرگون (۰٫۹٪) و کربن دی اکسید (۰٫۰۳٪) است. جو زمین از سطح زمین آغاز شده و تا ارتفاع ۱۰٫۰۰۰ کیلومتر (۶٫۲۰۰ مایل) ادامه می یابد و پنج لایهٔ اصلی تروپوسفر، استراتوسفر، مزوسفر، ترموسفر و اگزوسفر را در بر می گیرد. مولکول های ازون که لایهٔ ازون را تشکیل می دهند، در استراتوسفر قرار دارند و از ورود پرتوهای فرابنفش خورشیدی جلوگیری می کنند و موجب ادامهٔ زندگی بر سطح زمین می شوند. سردترین بخش جو زمین با دمای ۹۰- درجهٔ سانتی گراد در بالای مزوسفر قرار دارد. یونوسفر، مگنتوسفر و کمربند تابشی وان آلن بخش های جداگانه ای در جو با توجه به ویژگی های الکترومغناطیسی هستند.
جو نخست زمین حدود ۴٫۵۷ میلیارد سال پیش شکل گرفت که شامل گازهای هیدروژن و هلیم بود؛ که پس از مدتی به دلیل سبک بودن، بر گرانش زمین غلبه کردند و به فضا گریختند. جو دوم حدود ۳٫۵ یا ۲٫۷ میلیارد سال پیش شکل گرفت و شامل گازهایی مانند بخار آب، کربن دی اکسید و آمونیاک بود. با فعالیت باکتری ها و انجام فرایند فتوسنتز و عوامل دیگر، اکسیژن در جو آزاد شد و موجب شکل گیری جو سوم شد. در این زمان، ابردوران پیدازیستی شکل گرفت که طی آن جانوران با تنفس اکسیژن، زندگی های جانوری را تشکیل دادند.
هرچه از سطح زمین به ارتفاعات می رویم، فشار هوا و چگالی کاهش می یابد. مجموع جرم جو زمین ۱۰۱۸×۵٫۵ کیلوگرم است. بخشی از نور خورشید در جو پراکنده می شود. نور خورشید دارای طیف های الکترومغناطیسی مختلفی است که یکی از آن ها طیف مرئی است که انسان قادر به تشخیص آن است. ضریب شکست هوا ۱٫۰۰۰۲۹ است.