خودپرستی

خودپرستی ممکن است به موارد زیر برگردد :
خودپرستی روانشناختی به این امر اشاره دارد که افراد تنها با انگیزه های درونی انگیخته می شوند.
خودگرایی اخلاقی به این امر اشاره دارد که فردگرایان نیاز دارند تنها کاری را انجام بدهند که از نظر درونی بر سر آن انگیخته می شوند و به آن علاقه مندند .
خودپرستی عقلایی به دلایل عقلانی رفتار خود-انگیختگی اشاره دارد .
خودتنهاانگاری ( گاهی آن را خودپرستی نیز می نامند ) فرضیه ای که معتقد است نفس انسان چیزی جز خود و تغییرات حاصله درنفس خود را نمی شناسد.
خودپرستی افراطی نوعی حالت روانی برگرفته از خودپنداشت های افراطی و اغراق شده از خود است .
خودشیفتگی اعتماد افراطی به انگاشت های درونی و فردی

خودپرستی (egoism)
(یا: خودخواهی؛ حُبِّ نفس) در اخلاق، نظریه ای که طبق آن غایت و انگیزۀ رفتار، صرفاً تعقیب منافع خود است. نقطۀ مقابل آن «دیگرخواهی» است که نوعی گرایش و تمایل به سوی «غیر» و حتی جُست و جوی منافع خود در ضمن منافع دیگران است. خودپرستی در اصل نظریه ای روان شناختی بود که هدف واقعی رفتار را لذت و خوشی شخص می دانست و آن را از نظر اخلاقی توجیه می کرد. این دیدگاه، که در قرن های ۱۷ و ۱۸ طرفداران بسیار داشت، پایۀ نظریۀ حکومت مبتنی بر قرارداد اجتماعی تامس هابز را تشکیل داد و همچنین مبنایی برای نظریۀ آزادی عمل اقتصادی فراهم کرد. هرچند اکثر فیلسوفان خودپرستی اخلاقی را ناصواب شمرده اند اما ردکردن آن را دشوار یافته اند. از این رو، این دیدگاه کماکان برای متفکران موضوعی جالب توجه و وسیله ای برای معارضه جویی با نظریه های اخلاقیِ حاکم است.