خون بها

فدیة

( اسم ) مبلغی که در ازای خون مقتول ببازماندگان او دهند بهای خون دیه .

(بَ ) (اِمر. ) دیه ، پولی که در ازای خون مقتول به بازماندگان او دهند.

خونبها. [ خوم ْ ب َ ] ( اِ مرکب ) تاوان و دیه ریخته شدن خون و کشته شدن کسی. ( ناظم الاطباء ). دیه. ( ترجمان القرآن ) ( مهذب الاسماء ) :
کرا کشته شد دادشان خونبها
بدین کرد فرزند و خویشان رها.هیچ مندیش از چنین عیاری ایرا بس بود
عاقله عقل ترا ایمان و سنت خونبها.خاکی که زیر سم دو مرکب غبار گشت
پیداست تا چه مایه بود خونبهای خاک.خون بها گر هزار دینار است
تو دو چندان مرا فرستادی.لب لعلی چو لاله در بستان
لعلشان خونبهای خوزستان.گفت مه را به اژدها دادم
کشتم از اشک خونبها دادم.چون سجل بندم بخون چون پیش ازین
از لب اوخون بهایی یافتم.صد خون دارم اگر بخون خود
در بند هزار خونبها باشم.هر کام دل که چرخ کسی را دهد بطبع
عاقل نخواندش بجز از خون بهای خویش.گر بزد والد پسر را و بمرد
آن پدر را خونبها باید شمرد.هر ستاره ش خونبهای صد هلال
خون عالم ریختن او را حلال.اسب تازی برنشست و شاد تاخت
خونبهای خویش را خلعت شناخت.هر آدمی که کشته شمشیر عشق نیست
گو غم مخور که ملک ابد خونبهای اوست.گر بزنندم بتیغ در نظرش بیدریغ
دیدن او یک نفس صد چو منش خون بهاست.ای خونبهای نافه چین خاک راه تو
خورشید سایه پرور طرف کلاه تو.صد نگه کردم که یک ره ریخت خونم را ولی
در نگاهی اولین خود خون بها برداشتم.دهند جای به پهلوی خودفروشانش
بروز حشر شهیدی که خون بها دارد.

پول یا چیز دیگر که قاتل به بازماندگان مقتول می دهد تا از گناه او درگذرند، دیه.