خودکامه

دکتاتور

( صفت ) ۱ - کسی که بکام و میل خود رسیده باشد خود سر خود رای . ۲ - هوی پرست هوس جوی .
خودسر خود مراد

( ~. مِ ) (ص مر. ) ۱ - خودسر. ۲ - شهربان ، مرزبان .

خودکامه. [ خوَدْ / خُدْ م َ / م ِ ] ( ص مرکب ) خودسر. خودمراد. لجوج. مستبد. آنکه هرچه کند بمیل خود کند. کنایه از جبار و طاغی و ظالم :
بهر جا که بد شاه خودکامه ای
بفرمود چون خنجری نامه ای.بهر پادشاهی و خودکامه ای
نبشتند بر پهلوی نامه ای.نبینم ز خودکامه گودرزیان
مگر آنکه دارد سپه را زیان.از آن پس چو برخواند آن نامه را
سخنهای خاقان خودکامه را.نوشتم بهر کشوری نامه ای
بهر نامداری و خودکامه ای.مر زنان را برهنگی جامه ست
خاصه آنرا که شوخ و خودکامه ست.در این چارسو هیچ هنگامه نیست
که کیسه برِ مرد خودکامه نیست.ای تو کام جان هر خودکامه ای
هر دم از غیبت پیام و نامه ای.ور بود این جبر جبر عامه نیست
جبر آن اماره خودکامه نیست.ماجرای دل خودکامه چه پرسی از من
سالها شد که ز من رفت و در آن کوی بماند.با تو افعی گر درون جامه است
بهتر از نفسی که او خودکامه است. || بمراد خود رسیده. سعید. خوشبخت. بکام خود برآمده :
چنین گفت خودکامه بیژن بدوی
که من ای فرستاده خوبگوی.بفرمود تا پاسخ نامه را
نوشتند مر شاه خودکامه را.بر او خواندند پاسخ نامه را
پیام جهاندار خودکامه را.چو کاوس خودکامه اندر جهان
ندیدم کسی از کهان و مهان.|| علف خودروی. ( برهان قاطع ).

= خودرٲی

{despot} [باستان شناسی، علوم سیاسی و روابط بین الملل] فردی که به صورت مطلق و با اِعمال زور حکومت می کند
{despotic} [باستان شناسی، علوم سیاسی و روابط بین الملل] دارای ویژگی خودکامگی