تاریخ فلسفه اسلامی

تاریخ فلسفهٔ اسلامی (به فرانسوی: Historie de la Philosophie Islamique) نام کتابی دو جلدی، نوشتهٔ هانری کوربن است. این کتاب نخست توسط اسدالله مبشری و سپس توسط جواد طباطبایی به صورت کامل به فارسی برگردانده شد. بخش نخست این کتاب در سال ۱۹۶۴ و خلاصه ای از بخش دوم نیز به عنوان فصلی از تاریخ عمومی فلسفه، ویراستهٔ ایون بل آول، استاد فلسفهٔ جدید در دانشگاه پاریس به چاپ رسید ولی روایت مفصل بخش دوم در دست نیست. در این کتاب، کوربن دیدگاه رایجی که فلسفه برای مسلمانان با ابن رشد پایان گرفت را رد کرد.
پیشگفتار
بخش نخست
دیباچه
فصل اول: منابع تأمل فلسفی در اسلام
فصل دوم: تشیع و حکمت نبوی
فصل سوم: کلام اهل سنت
فصل چهارم: فلسفه و علوم طبیعی
فصل پنجم: فیلسوفان یونانی مشرب
فصل ششم: تصوف
فصل هفتم: سهروردی و حکمت اشراق
فصل هشتم: دراندلس
گذار
بخش دوم
از مرگ ابن رشد تا زمان حاضر
نظر اجمالی
فصل اول: اندیشهٔ اهل سنت
فصل دوم: الهیات صوفیانه
فصل سوم: اندیشهٔ شیعی
افق

تاریخ فلسفه اسلامی (کتاب). تاریخ فلسفهٔ اسلامی (به فرانسوی: Historie de la Philosophie Islamique) نام کتابی دو جلدی، نوشتهٔ هانری کوربن است. این کتاب نخست توسط اسدالله مبشری و سپس توسط جواد طباطبایی به صورت کامل به فارسی برگردانده شد. بخش نخست این کتاب در سال ۱۹۶۴ و خلاصه ای از بخش دوم نیز به عنوان فصلی از تاریخ عمومی فلسفه، ویراستهٔ ایون بل آول، استاد فلسفهٔ جدید در دانشگاه پاریس به چاپ رسید ولی روایت مفصل بخش دوم در دست نیست.

[ویکی نور] تاریخ فلسفه اسلامی، اثر حسن معلمی، اکبر میرسپاه، علی شیروانی و دیگران، پژوهشی است پیرامون تاریخ فلسفه اسلامی.
کتاب با مقدمه‎ای از ناشر و پیشگفتاری از حسن معلمی آغاز و مطالب در دو بخش، به تحلیل و بررسى مباحث تاریخ تفکر فلسفى اسلامى و فیلسوفان جهان اسلام، اختصاص یافته است.
نوشتار حاضر براى دانش‏ پژوهان دوره کارشناسى ارشد رشته فلسفه و کلام نگارش یافته است.
در پیشگفتار، به موضوع کتاب و نام نویسندگان آن، اشاره شده است.
در بخش اول که به‎عنوان مباحث مقدماتی کتاب مطرح گردیده، تاریخ تفکر فلسفی اسلامی، مورد بحث و بررسی قرار گرفته و به این نکته اشاره شده است که براى مطالعات و تفکرات فلسفى، آغاز مشخصى را نمى‏ توان ذکر کرد؛ بلکه براى آن، همچون دیگر رشته ‏هاى دانش بشرى، ریشه‏ هایى در اعماق تاریخ تفکر انسان می توان یافت. هرگاه انسانى مى‏ زیسته، فکر و اندیشه را به‎عنوان یک ویژگى جدایى‏ ناپذیر با خود داشته و هر جا انسانى گام نهاده، تعقل و تفکر را با خود آورده است. از اندیشه ‏هاى نانوشته بشر، اطلاعات متقن و دقیقى در دست نیست، جز آنچه دیرینه‏ شناسان بر اساس آثارى که از حفاری‎ها به دست آمده است، حدس مى ‏زنند. اما اندیشه‏ هاى مکتوب، چه فلسفى و چه غیر آن، از این قافله بسیار عقب مانده و طبعا تا زمان اختراع خط به تأخیر افتاده است. نویسندگان معتقدند اندیشه فلسفى، به همان معنا که از فلسفه اراده مى‏ کنیم، به معناى هستى‏ شناسى و مباحثى از قبیل آغاز و انجام، در ابتداى پیدایش خود توأم با اعتقادات مذهبى است و ازاین‏ رو، می توان گفت: قدیمى ‏ترین افکار فلسفى را باید از میان اندیشه ‏هاى مذهبى جستجو کرد.
به اعتقاد نویسندگان، حدود سیزده قرن است که مسلمانان داراى نوعى خاص از حیات تعقلى هستند که از آن می توان به «حیات فلسفى» تعبیر نمود؛ اما به‏ طور کلى حیات تعقلى مسلمانان، با ظهور اسلام همراه است. قرآن کریم، تکیه فراوانى بر حیات تعقلى داشته و خود پاره‏ اى از استدلال‎هاى قیاسى و منطقى را به کار برده است. در کلمات مأثوره از پیامبر(ص)، بحث‎هاى تعقلى دقیق و عمیقى یافت مى‏ شود و متکلمان اسلامى قبل از آنکه کتب فلسفى ترجمه شود، کم‏ وبیش به بحث‎هاى تعقلى و استدلالى پرداخته ‏اند؛ بنابراین، حیات عقلى مسلمانان، سابقه طولانى ‏ترى دارد که پانزده قرن از آن می ‏گذرد.