تاریخ موسیقی شناختن مبدأ و منشأ موسیقی اهمیتِ بسیار دارد؛ زیرا کشف این نکته به شناسایی ماهیت موسیقی کمک بسیاری می کند، و به همین دلیل است که تاکنون دانشمندان و فلاسفه در این باره فرضیات متعددی ارائه کرده اند، که از میان آن ها هربرت اسپنسر، فریدریش نیچه، زیگموند فون هاوزگر، و یوهان گوتفرید فون هردر را باید نام برد.
سخن گفتن هنرپیشه ها روی صحنه در روزگار ما نیز به نوعی آواز می ماند.
تغییر لحن واعظ واتخاذ لحن تازه ای هم همان آواز است.
ملل قدیم نیز هنگامی که به نیایش خدایان می پرداختند مسلماً چنین می کردند.
آنان در حال عبادت سخت تحت تأثیر هیجان و شوریدگی وادارشان می ساخت چیزی را که کلمات یارای بیان آن را نداشت اظهار کنند.
استفاده از موسیقی برای هر فرد مجاز نبوده و حرفهٔ موسیقی دانی خاص کاهنان معبد، جادوگران و طبیبان گردید. اینان خواندن بسیاری از ترانه ها و نواختن برخی از سازها را به خود منحصر ساخته بودند. البته آشکار است که دیگران حق دسترسی به این سازها را نداشتند و حتی اگر چشم زنی به این سازها می افتاد واجب القتل شناخته می شد.
موسیقی نیز مانند خیلی از چیزهای دیگر در دست بعضی وسیله احراز تفوق و کسب امتیازات شد.
کشیشها می کوشیدند با انحصار موسیقی به خودشان سری میان سرها بیرون بیاورند و مقام و وضعی استثنائی برای خودشان ایجاد کنند. بدین طریق پای موسیقی نیز که روزگاری عطیه خدایان بود در نبردی که به خاطر کسب قدرت و امتیازات طبقاتی درگیر بود کشیده شد.
در دوره های اخیر، دانشمندان و محققان، با تحقیق در احوال ملل ابتدایی وحشی و نیمه وحشی، طریق مطمئن تری برای تحقیق در این زمینه برگزیده اند. فرانسویان قبل از دیگران به مطالعه در این باره پرداختند.
نخست ژان-ژاک روسو در اثر خود به نام فرهنگ موسیقی ۱۷۶۷ و بعد از او دولابور (؟) در کتاب تحقیقی دربارهٔ موسیقی قدیم و جدید ۱۷۸۰ این بحث را پیش کشیدند. مردم سیاحت پیشهٔ انگلستان نیز پس از فرانسویان به تحقیق در این موضوع پرداختند و در این اواخر، آلمانی ها تحت عنوان علم موسیقی سنجشی به این تحقیقات رونق عمیق بسیاری بخشیدند.
شواهدی در دست نیست که انسان نئاندرتال با موسیقی آشنا بوده است؛ ولی تاریخ دانان پیدایش طبل و نی را از اندوگونس ها می دانند. اندوگونس ها در مناطق سرد و گرم و نی زار زندگی می کردند. معمولاً در مناطق گرم عده از درختان میان تهی می روید. زمانی که باد از بالای نی ها می گذشت آوازهای خوش آیند بشر را متوجه نی می نماید. بشر برای اولین بار از نی آلت موسیقی می سازد. پرندگانی به نام دارکوب زمانی که توسط منقار خود در درختان می کوبیدند از آن درختان آواهای خوش آیند بدست می آمد. سپس بشر فرا گرفت که با ضربه زدن چوب کوچک بالای چوب بزرگتر بخصوص درختان که میانشان خالی باشد، صداهای خوش آیند به دست می آید. در مراحل اول بشر طبل را به مثابه زنگ خطر در مواقع اضطراری و شکار استفاده می نمود. بعداً برای اینکه دیگران بدانند در چه خطر یا حالتی هستند انواع نواختن طبل ها را اختراع نمودند. در شب های تاریک نی دف رقص آواز خوانی و پایکوبی می نمودند تا شب را با بیداری سپری نمایند. بدین ترتیب با نواختن نی وطبل در شب ها تجاربشان بیشتر گردید. در انتهااین موسیقی در مدت ۵۰ الی ۷۰ هزار سال به موسیقی امروزی تبدیل گردید.
سخن گفتن هنرپیشه ها روی صحنه در روزگار ما نیز به نوعی آواز می ماند.
تغییر لحن واعظ واتخاذ لحن تازه ای هم همان آواز است.
ملل قدیم نیز هنگامی که به نیایش خدایان می پرداختند مسلماً چنین می کردند.
آنان در حال عبادت سخت تحت تأثیر هیجان و شوریدگی وادارشان می ساخت چیزی را که کلمات یارای بیان آن را نداشت اظهار کنند.
استفاده از موسیقی برای هر فرد مجاز نبوده و حرفهٔ موسیقی دانی خاص کاهنان معبد، جادوگران و طبیبان گردید. اینان خواندن بسیاری از ترانه ها و نواختن برخی از سازها را به خود منحصر ساخته بودند. البته آشکار است که دیگران حق دسترسی به این سازها را نداشتند و حتی اگر چشم زنی به این سازها می افتاد واجب القتل شناخته می شد.
موسیقی نیز مانند خیلی از چیزهای دیگر در دست بعضی وسیله احراز تفوق و کسب امتیازات شد.
کشیشها می کوشیدند با انحصار موسیقی به خودشان سری میان سرها بیرون بیاورند و مقام و وضعی استثنائی برای خودشان ایجاد کنند. بدین طریق پای موسیقی نیز که روزگاری عطیه خدایان بود در نبردی که به خاطر کسب قدرت و امتیازات طبقاتی درگیر بود کشیده شد.
در دوره های اخیر، دانشمندان و محققان، با تحقیق در احوال ملل ابتدایی وحشی و نیمه وحشی، طریق مطمئن تری برای تحقیق در این زمینه برگزیده اند. فرانسویان قبل از دیگران به مطالعه در این باره پرداختند.
نخست ژان-ژاک روسو در اثر خود به نام فرهنگ موسیقی ۱۷۶۷ و بعد از او دولابور (؟) در کتاب تحقیقی دربارهٔ موسیقی قدیم و جدید ۱۷۸۰ این بحث را پیش کشیدند. مردم سیاحت پیشهٔ انگلستان نیز پس از فرانسویان به تحقیق در این موضوع پرداختند و در این اواخر، آلمانی ها تحت عنوان علم موسیقی سنجشی به این تحقیقات رونق عمیق بسیاری بخشیدند.
شواهدی در دست نیست که انسان نئاندرتال با موسیقی آشنا بوده است؛ ولی تاریخ دانان پیدایش طبل و نی را از اندوگونس ها می دانند. اندوگونس ها در مناطق سرد و گرم و نی زار زندگی می کردند. معمولاً در مناطق گرم عده از درختان میان تهی می روید. زمانی که باد از بالای نی ها می گذشت آوازهای خوش آیند بشر را متوجه نی می نماید. بشر برای اولین بار از نی آلت موسیقی می سازد. پرندگانی به نام دارکوب زمانی که توسط منقار خود در درختان می کوبیدند از آن درختان آواهای خوش آیند بدست می آمد. سپس بشر فرا گرفت که با ضربه زدن چوب کوچک بالای چوب بزرگتر بخصوص درختان که میانشان خالی باشد، صداهای خوش آیند به دست می آید. در مراحل اول بشر طبل را به مثابه زنگ خطر در مواقع اضطراری و شکار استفاده می نمود. بعداً برای اینکه دیگران بدانند در چه خطر یا حالتی هستند انواع نواختن طبل ها را اختراع نمودند. در شب های تاریک نی دف رقص آواز خوانی و پایکوبی می نمودند تا شب را با بیداری سپری نمایند. بدین ترتیب با نواختن نی وطبل در شب ها تجاربشان بیشتر گردید. در انتهااین موسیقی در مدت ۵۰ الی ۷۰ هزار سال به موسیقی امروزی تبدیل گردید.
wiki: تاریخ موسیقی