چاپارخانه

چاپارخانه از ساختمان های مهمِ میان راهی بوده که عملکرد اصلی آن برای استراحت چاپارهای دولتی و تعویض اسب های خسته با اسب های تازه نفس بوده است و به خدمات پستی در زمان هخامنشیان اشاره دارد. چاپارها، نامه و دستورهای دولتی را از مرکز به ایالات و برعکس انتقال می دادند. این سیستم توسط کوروش بنیان نهاده شد و متعاقباً در زمان داریوش اول پادشاه مقتدر امپراطوری هخامنشی توسعه یافت. هر چاپارخانه یک ایستگاه بوده که عمدتاً در امتداد راه شاهی، یک بزرگراه باستانی با طول ۲۵۰۰ کیلومتر، که از سارد به شوش کشیده بود، بسیاری از شهرهای اصلی امپراطوری را به هم وصل می کرد. در زمان داریوش جاده های بسیاری نوسازی شد و محل هایی به وجود آمد که یک از آن ها چاپارخانه بود. از جمله چاپارخانه های به جای مانده درمسیر کرمان-ری، چاپارخانه میبد است.
کاروانسرا
پست
پست پیشتاز
نامه
هخامنشیان
هرودت در سال ۴۴۰ قبل از میلاد می نویسد:
«نه برف، نه باران، نه گرما، نه تاریکی شب نمی تواند این پیک ها را از انجام تند و تیز وظیفه شان بازدارد. چاپار اولی به سرعت پیام را به دومی می رساند و دومی به سومی و به این ترتیب پیام بین چاپارها دست به دست می شود تا به مقصد برسد، مثل مشعل المپیک که یونانی ها آن را دست به دست می کنند تا به معبد هفائستوس تقدیم کنند. پارسیان این گونه دواندن اسب را آگ گاروی(یونانی: Ἀγγαρήιον) می خوانند.»
عبارت «نه برف نه باران نه تاریکی شب نمی تواند چاپارها را از انجام سریع مأموریتشان بازدارد» که بر سر در بسیاری از ادارات پست آمریکا از جمله اداره پست نیویورک حکاکی شده و شعار غیررسمی سامانه پست آمریکا به شمار می رود اشاره به این نوشتهٔ هرودوت دارد.