طبقه کارگر

طبقه کارگر یک طبقه اجتماعی است که از افرادی تشکیل می شود که در مشاغلی کار می کنند که نیاز به قدرت بدنی و کار دستی دارد. طبقه کارگر را بر اساس سطح مهارت تقسیم بندی می کنند.
طبقه کارگر بالا، شامل کارگران ماهر و متخصص، که اعضایش از نظر درآمد، شرایط کار و تأمین شغلی بر دیگر کارگران برتری دارند. اگر چه بعضی مهارت ها در جریان اتوماسیون و پیش رفت های فناوری اهمیت خود را از دست داده است؛ شرایط اقتصادی کارگران ماهر بیش از سایر کارگران است. کارگران ماهر، معمولاً از ثبات شغلی برخوردارند و دوره بیکاری آن ها کوتاه تر است.
طبقه کارگر پایین از افرادی تشکیل شده که در مشاغل غیرماهر و نیمه ماهر، که به آموزش اندکی نیاز دارد، اشتغال دارند. تأمین شغلی در بیشتر این مشاغل کم تر از مشاغلی است که نیاز به مهارت دارند. این کارگران معمولاً از ثبات شغلی برخوردار نیستند و طول مدت بیکاری آن ها بیشتر است.
مشاغل طبقه کارگر از لحاظ تمام وقت یا پاره وقت بودن و میزان تأمین شغلی که کارگران از آن برخوردارند؛ فرق می کنند. بخش ها و حوزه های مرکزی قسمت هایی هستند که کارگران در آن ها به مشاغل تمام وقت اشتغال دارند، درآمد نسبتاً بالا کسب می کنند و از تأمین شغلی درازمدت برخوردارند. بخش های پیرامونی، بخش هایی هستند که در آن جا تأمین شغلی وجود ندارد، دستمزدها پایین است، و نسبت کارگران پاره وقت زیاد است. کارگران ماهر، و بخشی از کارگران نیمه ماهر و غیرماهر در بخش های مرکزی فراوان تر هستند که اغلب در اتحادیه های کارگری نیز متشکل گردیده اند. بقیه کارگران در بخش های پیرامونی راه می یابند، که در آن جا سطح تشکل در اتحادیه ها نیز پایین است.
خط فاصل عمده ای در درون طبقه کارگر بین اکثریت قومی و اقلیت های محروم که یک طبقه زیرین را تشکیل می دهند وجود دارد. اعضای طبقه زیرین؛ شرایط کار و سطح زندگی آشکارا پایین تری نسبت به اکثریت جمعیت دارند. اکثر اعضای طبقه زیرین؛ کارگرانی هستند که مدت طولانی بی کارند یا به طور متناوت شاغل و بیکار می شوند. در بریتانیا؛ سیاهان و آسیایی ها معمولاً در طبقه زیرین قرار دارند. در بعضی کشورهای اروپایی، کارگران مهاجری که بیست سال پیش در دوران رونق اقتصادی کار می کردند؛ اکنون قسمت بزرگی از این بخش طبقه کارگر را تشکیل می دهند.

طبقۀ کارگر (working class)
کسانی که در جامعه ای صنعتی به کارهای یدی اشتغال دارند. در امریکا آنان را کارگران یقه آبی می نامند (در مقابل کارمندان بخش دولتی و خصوصی که یقه سفید نامیده می شوند). این طبقۀ اجتماعی پس از جنگ جهانی دوم، با ظهور فناوری های جدید و فروپاشی اجتماعات سنتی براثر نوسازی و تحولات نوین شهرها، مشخصۀ فرهنگی و سیاسی خود را از دست داده است. در اصطلاح مارکسیسم، پرولتاریا، که کم و بیش معادل با طبقۀ کارگر است، عبارت است از کارگران (یدی یا غیر یدی) که بورژوازی در ازای دستمزدی که به آنان می دهد نیروی کارشان را می خرد و از آنان بهره کشی می کند.