سلطان خلیل

سلطان خلیل بن اوزون حسن آق قویونلو دومین پادشاه از دودمان آق قویونلو بود که در سال ۱۴۷۸ بر بخش های بزرگی از ایران و کشورهای همسایه حکومت کرد.
دانشنامهٔ ایرانیکا، مدخل آق قویونلو.
تاریخ عالم آرای امینی، صفحهٔ ۵۹ و ۶۵-۶۲ و ۶۹-۶۸
J. E. Woods, Ag Qoyunlu, s. 231, 233-234
V. Minorsky, Persia in A. D.1478-1490, s. 38
E. G. Browne, A Literary History of Persia, V. III, s. 414
سلطان خلیل پیش از رسیدن به سلطنت، والی ولایت فارس بود. اقامتگاه تابستانی اش مین بلاغ و تخت جمشید بود. او از حامیان ادبیات فارسی در شیراز بود.
سلطان خلیل پس از پدرش اوزون حسن به سلطنت رسید؛ اما با برادرانش به ستیز برخاست. یکی از برادرانش به نام مقصود را کشته و دیگر برادرانش یعقوب و یوسف را تبعید کرد. در همین سال، عمویش مرادبیگ بایندر را مغلوب کرده و سیاست مرکزگرایی را در پیش گرفت؛ اما بزرگان آق قویونلو از این سیاست ناراضی بودند.
سلطان خلیل نهایتاً در ژوئیهٔ ۱۴۷۸ در نزدیکی خوی از طرف حامیان برادر ۱۴ ساله اش سلطان یعقوب شکست خورد و بدین ترتیب، سلطنت آق قویونلو به برادرش منتقل شد.