نشانه های سجاوندی

نشانه های سَجاوَندی یا نشانه های سَگاوَندی یا نشانه های نقطه گذاری نشانه هایی هستند که برای روشن کردن معنی و مشخص کردن آغاز و انجام عبارت ها و جمله ها و بندها در نگارش به کار می روند.
نقطه.
خط تیره یا خط فاصله -
خط پیوند ‐
علامت گفتاورد یا علامت نقل قول یا ایضاً " "
علامت سؤال؟
علامت تعجب!
سه نقطه ...
پرانتز() و کمانک ها {{}}، ]، <>
ویرگول،
نقطه ویرگول؛
گیومه یا علامت نقل قول «»
دونقطه:
ستاره *
خط مورب یا کج خط یا اِسلَش یا ممیّز یا خط مایل /
خط اریب وارو یا واکج خط یا بَک اِسلَش \
آپاستروف ’ یا '
@ (به انگلیسی اَت ساین)
نماد درصد %
پریم ′
مَدّک یا پیچ
خط عمودی |(به انگلیسی پایپ-ساین)
درجه °
خط ممتد یا خط کشیده _____
نکته: پیش از نشانه های سجاوندی، از قبیل: نقطه، خط تیر، علامت سوالیه، علامت تعجب، ویرگول، نطقه ویرگول و مانند این ها نباید فاصله گذاشته شود.
این نشانه ها، که نشانه های نوشتاری هم نامیده می شوند، نشانه هایی هستند که برای آسان تر خواندن یک نوشته، بیان یک احساس، فرمول نویسی در ریاضیات و غیره یا ایجاد دگرگونی در تلفظ واژه ها به کار می روند.
در قدیمی ترین متن هایی که در دست است، اثری از نشانه های سَجاوندی دیده نمی شود. در متن های باستانیِ یونانی و رومی، برخی نمونه های نشانه گذاری، مانند «دو نقطه روی هم»، دیده می شود. قرآن های نخستین بدون نشانهٔ سَجاوندی نوشته می شد.
محمدبن ابی یزید طیفور ملقب به شمس الدین و مکنی به ابوالفضل السَجاوندی القاری در قرن ششم ه‍. ق، برای راهنمایی قاریان، نخستین نشانه ها را در نگارش قرآن به کار برد. واژهٔ سجاوَندی از نام ابوالفضل سجاوندی (نخستین کسی که نشانه های وقف را برای راهنمایی درست خواندن قرآن به کار برد) گرفته شده است. (لغت نامهٔ دهخدا: سَجاوند شهری است در دامنهٔ کوهی به همین نام نزدیکِ سیستان که عربها آن را سَگاوند گویند).