انقلاب نوسنگی

انقلاب نوسنگی دورانی از عصر سنگ را می گویند که تغییراتی در بکارگیری از ابزار و وسایل در میان دسته های بشر به وجود آمد.
عصر سنگ
ماقبل تاریخ
انقلاب نوسنگی اصطلاحی است که گوردون چایلد برای توصیف منشأ و پیامدهای تولید غذا و کشاورزی و دامپروری و اهلی کردن گیاهان و چارپایان وضع کرد؛ این انقلاب به پیدایش و گسترش زندگی یکجانشینی روستایی در آسیای غربی در فاصلهٔ سال های ۹۰۰۰ تا ۶۰۰۰ ق.م. منجر شد.
انقلاب نوسنگی دوره ای است که در آن بشر الگوی تهیه غذای خود را تغییر داد و از حالت آذوقه جویی خارج شد. این مرحله به تناوب و با تفاوت زمانی در آمریکای باستان، جنوب غربی آسیا، اروپا و آفریقای مرکزی واقع شد. انقلاب نوسنگی به اهلی نمودن چارپایان و استفاده ابزاری از آنان نیز منجر گردید.
در مورد سببِ وقوعِ انقلاب نوسنگی بین محققان اتفاق نظری وجود ندارد،ولی بیشتر آرای مربوط به آن را می توان در دو مدل کلیِ دافعه (اینکه شکارچی-گردآورنده ها به واسطه تغییرات آب وهوایی یا فشارِ جمعیت مجبور به یکجانشینی شده اند) یا جاذبه (یکجانشینی به دلیل منافعِ اقتصادی کشاورزی و میل به کاهش ریسک و افزایش ثروت صورت گرفته است) رده بندی کرد. برخی محققان نیز بر این باورند که مهم ترین عامل انقلاب نوسنگی تغییر در فرهنگ مادی به ویژه فناوری برش سنگ است.وجود شواهدی مبنی بر شکل گیری روستاها پیش از انقلاب نوسنگی به ویژه در خاور نزدیک، این نظریه را که یکجانشینی پیش از دوران نوسنگی به وجود آمده میسر ساخته است. به گفتهٔ فلانری، کشاورزی و یکجانشینی احتمالاً مستقل از هم به وجود آمده اند و امکان دارد با هم ارتباط چندانی نداشته باشند.