( اسم ) گل ارمنی
گل سرخ و ظین احمر
گل سرخ و ظین احمر
مغره
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
( مغرة ) مغرة. [ م َ رَ ] ( ع اِ ) باران سودمند یا باران کم سبک یا باران سست. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
مغرة. [ م ُ رَ ] ( ع اِ ) رنگ سرخ غیرخالص و سرخ تیره سپیدی آمیخته. ( ناظم الاطباء ).رنگی که به سرخی زند. ( از اقرب الموارد ). مَغَر. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به مغر شود.
مغرة. [ م َ رَ / م َ غ َ رَ ] ( ع اِ ) مغره. گِل سرخ. ( مهذب الاسماء ) ( ذخیره خوارزمشاهی ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). گِل سرخ. طین احمر. ( از ناظم الاطباء ). گِل سرخ که بدان رنگرزی کنند. ( از اقرب الموارد ). گلی است سرخ رنگ که به هندی گیرد گویند. ( غیاث ). و او را طین مغره نیز گویند ونزد بعضی بهتر از طین مختوم است و آن خاکی است که از روم خیزد سرخ مایل به زردی... و چون دست را به او خضاب کنند و او را شسته حنا ببندند تا بیست روز رنگ حنا باقی ماند. ( تحفه حکیم مؤمن ). گلی است سرد به درجه اول و خشک به دوم و قابض است و آن نوع که جگرگون بود و ریگناک قوتش بیشتر باشد. ( نزهةالقلوب ): جأب ؛ گل مغره فروختن که خاک سرخ باشد. ( منتهی الارب ).
مغرة. [ م ُ رَ ] ( ع اِ ) رنگ سرخ غیرخالص و سرخ تیره سپیدی آمیخته. ( ناظم الاطباء ).رنگی که به سرخی زند. ( از اقرب الموارد ). مَغَر. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به مغر شود.
مغرة. [ م َ رَ / م َ غ َ رَ ] ( ع اِ ) مغره. گِل سرخ. ( مهذب الاسماء ) ( ذخیره خوارزمشاهی ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). گِل سرخ. طین احمر. ( از ناظم الاطباء ). گِل سرخ که بدان رنگرزی کنند. ( از اقرب الموارد ). گلی است سرخ رنگ که به هندی گیرد گویند. ( غیاث ). و او را طین مغره نیز گویند ونزد بعضی بهتر از طین مختوم است و آن خاکی است که از روم خیزد سرخ مایل به زردی... و چون دست را به او خضاب کنند و او را شسته حنا ببندند تا بیست روز رنگ حنا باقی ماند. ( تحفه حکیم مؤمن ). گلی است سرد به درجه اول و خشک به دوم و قابض است و آن نوع که جگرگون بود و ریگناک قوتش بیشتر باشد. ( نزهةالقلوب ): جأب ؛ گل مغره فروختن که خاک سرخ باشد. ( منتهی الارب ).
مغرة. [ م َ رَ ] (ع اِ) باران سودمند یا باران کم سبک یا باران سست . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
مغرة. [ م َ رَ / م َ غ َ رَ ] (ع اِ) مغره . گِل سرخ . (مهذب الاسماء) (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ) (منتهی الارب ) (آنندراج ). گِل سرخ . طین احمر. (از ناظم الاطباء). گِل سرخ که بدان رنگرزی کنند. (از اقرب الموارد). گلی است سرخ رنگ که به هندی گیرد گویند. (غیاث ). و او را طین مغره نیز گویند ونزد بعضی بهتر از طین مختوم است و آن خاکی است که از روم خیزد سرخ مایل به زردی ... و چون دست را به او خضاب کنند و او را شسته حنا ببندند تا بیست روز رنگ حنا باقی ماند. (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). گلی است سرد به درجه ٔ اول و خشک به دوم و قابض است و آن نوع که جگرگون بود و ریگناک قوتش بیشتر باشد. (نزهةالقلوب ): جأب ؛ گل مغره فروختن که خاک سرخ باشد. (منتهی الارب ).
مغرة. [ م ُ رَ ] (ع اِ) رنگ سرخ غیرخالص و سرخ تیره ٔ سپیدی آمیخته . (ناظم الاطباء).رنگی که به سرخی زند. (از اقرب الموارد). مَغَر. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و رجوع به مغر شود.
کلمات دیگر: