شهر اورفا
ارفی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
ارفی. [ اُ فی ی ] ( ع ص ، اِ ) شیر آهو ماده. || شیر خوش بی آمیغ. ( منتهی الأرب ). شیر خالص. || پیمایش کننده زمین. ( منتهی الأرب ). ماسح. مسّاح.
ارفی. [ اَ فا ] ( ع ص ) بزرگ گوش با فروهشتگی. ( منتهی الأرب ). مؤنث : رَفْواء.
ارفی. [ اُ ] ( اِخ ) شهر اورفا، بضبط سیاحان ونیزی معاصر سلطان ابوسعید ایلخانی. ( تاریخ ادبیات برون ترجمه حکمت ج 3 ص 423 ).
ارفی. [ اَ فا ] ( ع ص ) بزرگ گوش با فروهشتگی. ( منتهی الأرب ). مؤنث : رَفْواء.
ارفی. [ اُ ] ( اِخ ) شهر اورفا، بضبط سیاحان ونیزی معاصر سلطان ابوسعید ایلخانی. ( تاریخ ادبیات برون ترجمه حکمت ج 3 ص 423 ).
ارفی . [ اَ فا ] (ع ص ) بزرگ گوش با فروهشتگی . (منتهی الأرب ). مؤنث : رَفْواء.
ارفی . [ اُ ] (اِخ ) شهر اورفا، بضبط سیاحان ونیزی معاصر سلطان ابوسعید ایلخانی . (تاریخ ادبیات برون ترجمه ٔ حکمت ج 3 ص 423).
ارفی . [ اُ فی ی ] (ع ص ، اِ) شیر آهو ماده . || شیر خوش بی آمیغ. (منتهی الأرب ). شیر خالص . || پیمایش کننده ٔ زمین . (منتهی الأرب ). ماسح . مسّاح .
کلمات دیگر: