شنیدن ٠ بشنیدن ٠ شنودن ٠
بشنودن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بشنودن. [ ب ِ ش ِ دَ / ب ِ دَ ] ( مص ) شنیدن. بشنیدن. شنودن :
ز اختر بد و نیک بشنوده بود
جهان را چپ و راست پیموده بود.
ز اختر بد و نیک بشنوده بود
جهان را چپ و راست پیموده بود.
فردوسی.
شیر سخن دمنه بشنود. ( کلیله و دمنه ). و رجوع به بشنیدن ، شنیدن و شنودن شود.کلمات دیگر: