پیشگیری از خودکشی به هر تلاشی از سوی سازمان ها، دولت ها، مراکز بهداشت روانی، اتحادیه ها، متخصص، شهروندان و هر شخصی برای کاهش میزان خودکشی گفته می شود. از جمله روش های نامستقیم پیشگیری از خودکشی می توان به این موارد اشاره نمود: الف- درمان نشانه های روانی و روانی-جسمی افسردگی. ب- بهبود روش های مقابله با بحران در افرادی که به شدت در فکر خودکشی به سر می برند. پ- کاهش شیوع کاراهایی که منجر به برانگیختن افکار خودکشی در فرد می شوند. ت- امید دادن به افراد مبنی بر اینکه پس از مشکلاتی که پشت سر گذاشته اند یا در حال حاضر با آن ها دست و پنجه نرم می کنند، زندگی بهتر خواهد شد.
گزینش و آموزش گروه های داوطلب برای یاری رسانی و ارجاع محرمانه افراد به مراکز بهداشت روانی.
افزایش کارایی روانی از راه خوش بینی و ایجاد ارتباط بین فردی.
آگاهی دهی در رابطه با خودکشی از راه آموزش عوامل خطرآفرین، پسترهای تبلیغاتی و دسترسی به کمک.
افزایش کارایی و دانش کارمندان خدمات به زیستی و به داشتی از جمله مشاوره رایگان خودکشی.
کاهش خشونت خانگی و مصرف نادرست مواد از جمله راه کارهای بلند مدت کاهش مسائل مربوط به بهداشت روانی هستند.
کاهش دسترسی آسان به ابزار خودکشی (به طور مثال اسلحه یا مواد سمی).
کاهش دوز مصرف داروهایی همچون آسپرین که بدون نسخه قابل خرید هستند.
مداخله رفتاری در تصحیح رفتار گروه های پرخطر.
تحقیق و پژوهش. (پایین را بنگرید)
این تلاش ها می بایستی هم در زمینه روان شناختی و هم دارویی در کنار آگاهی دهی عمومی و ارتقاء سطح بهداشت روانی عمومی صورت پذیرند. در واقع می بایست کاراهایی که باعث حفاظت فرد از خودکشی می شوند همچون حمایت اجتماعی و عاطفی را افزایش و کاراهایی که این خطر را برای فرد ایجاد می کنند همچون دسترسی به ابزار خودکشی را کاهش دهیم. خودکشی را نباید تنها یک مشکل پزشکی یا روان پزشکی در نظر گرفت؛ چراکه این مسئله ابعاد گوناگونی دارد.
برای درک بهتر اینکه چرا نیاز به یک دید جامع نسبت به پیشگیری از خودکشی داریم، راهکارهای گوناگونی در دهه های اخیر به وجود آمده اند.
در سال ۲۰۰۱ بخش بهداشت و خدمات انسانی دولت آمریکا راهبردی به جهت پیشگیری از خودکشی منتشر نمود که نحوه برخورد با خودکشی و مبارزه با عوامل خطرآفرین آن در آمریکا را شامل می شود. در این نوشته از مردم خواسته می شود که به خودکشی به عنوان یک مسئله بهداشت عمومی توجه نشان دهند و به عوامل و نشانه های رفتاری خودکشی افراد خودکش با یک دید جمعی نگر آگاه شوند. (بر خلاف توجه صرف به اینکه فرد در گذشته چه مشکلاتی داشته که منجر به پدید آمدن افکار خودکشی در وی شده است). در این سند همچنین به ۱۱ راهبرد برای مبارزه با خودکشی و پیشگیری از آن اشاره شده که در زیر آورده می شوند:
گزینش و آموزش گروه های داوطلب برای یاری رسانی و ارجاع محرمانه افراد به مراکز بهداشت روانی.
افزایش کارایی روانی از راه خوش بینی و ایجاد ارتباط بین فردی.
آگاهی دهی در رابطه با خودکشی از راه آموزش عوامل خطرآفرین، پسترهای تبلیغاتی و دسترسی به کمک.
افزایش کارایی و دانش کارمندان خدمات به زیستی و به داشتی از جمله مشاوره رایگان خودکشی.
کاهش خشونت خانگی و مصرف نادرست مواد از جمله راه کارهای بلند مدت کاهش مسائل مربوط به بهداشت روانی هستند.
کاهش دسترسی آسان به ابزار خودکشی (به طور مثال اسلحه یا مواد سمی).
کاهش دوز مصرف داروهایی همچون آسپرین که بدون نسخه قابل خرید هستند.
مداخله رفتاری در تصحیح رفتار گروه های پرخطر.
تحقیق و پژوهش. (پایین را بنگرید)
این تلاش ها می بایستی هم در زمینه روان شناختی و هم دارویی در کنار آگاهی دهی عمومی و ارتقاء سطح بهداشت روانی عمومی صورت پذیرند. در واقع می بایست کاراهایی که باعث حفاظت فرد از خودکشی می شوند همچون حمایت اجتماعی و عاطفی را افزایش و کاراهایی که این خطر را برای فرد ایجاد می کنند همچون دسترسی به ابزار خودکشی را کاهش دهیم. خودکشی را نباید تنها یک مشکل پزشکی یا روان پزشکی در نظر گرفت؛ چراکه این مسئله ابعاد گوناگونی دارد.
برای درک بهتر اینکه چرا نیاز به یک دید جامع نسبت به پیشگیری از خودکشی داریم، راهکارهای گوناگونی در دهه های اخیر به وجود آمده اند.
در سال ۲۰۰۱ بخش بهداشت و خدمات انسانی دولت آمریکا راهبردی به جهت پیشگیری از خودکشی منتشر نمود که نحوه برخورد با خودکشی و مبارزه با عوامل خطرآفرین آن در آمریکا را شامل می شود. در این نوشته از مردم خواسته می شود که به خودکشی به عنوان یک مسئله بهداشت عمومی توجه نشان دهند و به عوامل و نشانه های رفتاری خودکشی افراد خودکش با یک دید جمعی نگر آگاه شوند. (بر خلاف توجه صرف به اینکه فرد در گذشته چه مشکلاتی داشته که منجر به پدید آمدن افکار خودکشی در وی شده است). در این سند همچنین به ۱۱ راهبرد برای مبارزه با خودکشی و پیشگیری از آن اشاره شده که در زیر آورده می شوند:
wiki: پیشگیری از خودکشی