بزرگ زیاگان

اصطلاح بزرگ زیاگان (megafauna) به جانوران بزرگ یا عظیم جثه گفته می شود. این ها جانورانی هستند که وزنی بیش از ۴۵ کیلوگرم (در بعضی منابع ۱۰۰ کیلوگرم) دارند. همچنین در منابع دانشگاهی، بزرگ زیاگان اغلب به آن گروهی از جانوران که جثه ای بزرگتر از انسان دارند و نیز اهلی نشده اند اطلاق می شود. این اصطلاح به ویژه در اشاره به جانوران بزرگ جثهٔ ساکن بر زمین در دوران پلیستوسن، همچون ماموت ها، به کار می رود. بیشتر این جانوران در شمال اوراسیا، قاره آمریکا، و استرالیا در حدود ۱۰ تا ۴۰ هزار سال پیش منقرض شدند.بعضی کژدم های دریایی دوران دیرینه زیستی (پهن بال در تصویر) از یک انسان بزرگ تر بودند.   دانکل استخوان گونه ای ماهی پیشاتاریخی پلمه پوست با طولی برابر ۱۰ متر بود.   دواندازه دندان پلیکوسور با پشتی غضروفی و بادبان شکل، و کشیده سیمای بریده مهره از دوره پرمین در آمریکای شمالی.   Pliosaurus بیش خزنده (راست) در حال تعقیب یک لیدزماهی در دوره ژوراسیک.   خزنده پاهای بزرگ منخر؛ از چپ، کاماراسور، برکیوسور، غول زرافه، یوهلوپوس.   تیرانوسور ددپایی با ارتفاع برابر با ۱۲٫۳ متر بود که شکارچی رأس هرم غذایی در لارامیدیا به شمار می رفت.   هیولامرغ Argentavis از میوسن پسین در آمریکای جنوبی دارای طول بال گسسته ای برابر با ۷ متر بود.   بزرگ دندان (دو اندازهٔ محتمل) به همراه کوسه نهنگ، کوسه بزرگ سفید، و انسان برای نشان دادن نسبی طولشان.   سهمگین دد دارای عاج های با انحنای رو به پایین بود که در گستره وسیعی از آفرو–اوراسیا زندگی می کرد.   Titanis walleri، تنها دهشت مرغی که در طی تبادل بزرگ آمریکا توانست به آمریکای شمالی راه یابد، ارتفاعی برابر ۲٫۵ متر داشت.   دیپروتودون از استرالیا با اندازه ای برابر یک کرگدن، بزرگترین کیسه دار همهٔ زمان ها بود، که در ۴۰٬۰۰۰ سال پیش منقرض شد.   بزمجه ماژلان، گونه ای گواناکوی بزرگ و گوشت خوار از استرالیا، که احتمالا تا ۷ متر نیز رشد می کرده است.   بزرگ دد، از آمریکای جنوبی پلیستوسن با جثه ای برابر یک فیل، بزرگترین تنبل بود.   ماموت های پشمالوپس از آنکه انسان ها به زیستگاه هایشان در اروپا و شمال آسیا حمله کردند، از میان رفتند.
باور بر این است که بزرگ شدن جثهٔ بسیاری از جانوران به دلیل نیاز به تطابق با شرایط آب و هوایی سرد زمین در دوره های یخبندان بوده است. زمان انقراض بیشتر این گونه ها در انتهای دوران واپسین یخبندان زمین از این نگره پشتیبانی می کند؛ در نزدیک ۱۰۰۰۰ سال پیش، واپسین ماموت ها و کرگدن های پشمالو به دلیل از دست رفتن محیط زندگیشان منقرض شدند. آن ها که به زندگی در توندراهای وسیع عادت داشتند، با گرم شدن هوا و کنار گذاشته شدن تدریجی این زیستگاه ها با جنگل های با درختان پهن برگ از میان رفتند.
بعضی کژدم های دریایی دوران دیرینه زیستی (پهن بال در تصویر) از یک انسان بزرگ تر بودند.
دانکل استخوان گونه ای ماهی پیشاتاریخی پلمه پوست با طولی برابر ۱۰ متر بود.