بادکنک

بادکنک کیسه ای است کِشسان که با گونه های مختلفی از گاز(مانند هلیوم (به همراه چسب هایفلوت x جهت دوام بیشتر)، هیدروژن، نیتروژن، نیترو اکسید یا هوا) پُر می شود. نخستین بادکنک ها از مثانهٔ خشک شدهٔ حیوانات بوده اند. بادکنک های نوین را می توان از موادی چون رزین، لاستیک، پلیکلروپرین یا نایلون ساخت. برخی بادکنک ها کاملاً تزئینی هستند، در حالی که برخی برای کاربردهای ویژه چون هواشناسی، درمان، نظامی، یا ترابری به کار می روند. ویژگی های بادکنک، شامل چگالی کم و بهای کم، سبب کاربردهای گستردهٔ آن شده است.
فرهنگ دهخدا
پیش از ورود بادکنک مصنوعی، از بادکنک های طبیعی استفاده می شد. فرهنگ دهخدا در این باره می نویسد: «مثانه گوسفند و گاو و مانند آن که بمالند تا نازک شود و باد در آن دمند و سر آن محکم کنند بازیچه کودکان را». این گونه بادکنک ها حتی در اروپا نیز کاربرد داشته است.
نخستین بادکنک نوین، بدست یک کشیش زادهٔ اهل برزیل پرتغالی، به نام بارتولومو دگوسماو (Bartolomeu de Gusmão) اختراع شد و نخستین نمایشگاه عمومی در دادگاه پرتغالی، در تالار کاسادا ایندیا(Casa da India) در لیسبون و در ۸ اوت سال ۱۷۰۹ بود. بادکنک رزینی بدست مایکل فارادی در سال ۱۸۲۴ اختراع شد. این بادکنک با هیدروژن باد شده بود و در آزمایش های او با این عنصر به کار می رفت. شبیه ترین بادکنک ها به بادکنک های امروزی در لندن و در سال ۱۸۴۷ بدست ج.گ. اینگرام(J.G. Ingram) ساخته شد ولی فرآوری انبوه آن تا سال ۱۹۳۰ به تعویق افتاد.
بادکنک هاامروز دارای تنوعی بیش از گذشته هستند، متفاوت بودن ماده اولیه تشکیل دهنده بادکنک و اشکال گوناگون بادکنک ها عامل های اصلی تنوع هستند.بادکنک ها از لحاظ ماده اولیه عمدتا از جنس لاتکس که از صمغ درخت کائوچو به دست می آید و فویل های زروقی ساخته می شوند. در بازار نیز بادکنک هارا برراساس این دو ماده اولیه با نام های بادکنک لاتکسی و بادکنک فویلی فویلی می نامند.