کیوکوشین یکی از سبک های کاراته غیرکنترلی است. این رشته توسط ماسوتاتسو اویاما (۱۹۹۴-۱۹۲۳0) استاد ژاپنی (کره ای تبار) هنرهای رزمی بنیان نهاده شد.
این رشته از عناصر مختلفی نشأت گرفته که از تجربیات اویاما و تکنیک های دیگر سبک های کاراته بوجود آمده است. کیوکوشین از دو لغت کیوکو (بالاترین، نهایت) و شین (حقیقت، روح) ترکیب شده است. این رشته در ابتدا اویاما ریو و اویاما کاراته جوجوتسو نیز نامیده می شد. تاکید این سبک روی مبارزه واقعی در فاصله نزدیک و بدون عقب نشینی است. در کیوکوشین برای کاستن مقاومت حریف از اصابت ضربات بطور متوالی و با حداکثر قدرت استفاده می شود.
این سبک تأکید زیادی بر روی تمرینات تنفسی و استقامتی دارد. از این رو هنرجوی کیوکوشین پس از سال ها تمرینات مکرر دارای اندامی ورزیده و روحیه ای آسیب ناپذیر می گردد. در سبک کیوکوشین تکیه اصلی بر حفظ سلامتی هم زمان جسم و روح است؛ در مبارزات کیوکوشین و اساساً در فلسفه آن پیروزی به هر قیمتی بر حریف مقابل معنایی ندارد. در فلسفه متعالی کیوکوشین هدف غائی تناوری جسم برای رسیدن به مکارم عالیه اخلاقی است و به هیچ روی خشونت در سبک کیوکوشین جایگاهی ندارد چرا که اساسا خشونت و کیوکوشین در تقابلند نه در تعامل. کیو کوشین نه تنها خشن نیست بلکه سعی در پرورش روحیه لطافت، افتادگی، و بزرگ منشی را در هنرجوی مبارز دارد. در مورد مؤثر بودن روش مبارزه و سطح روحی ویژه ای که در کیوکوشین کاراته بر روی آن تأکید می شود و تا اندازۀ زیادی آن را از دیگر هنرهای رزمی تن به تن متمایز می سازد باید به یکی از مفاهیم اساسی در روش مبارزاتی کیوکوشین اشاره کرد که برگرفته از مکاتب شمشیرزنی کهن ژاپن بوده و موسوم به "ایکّن هیساتسو" (Ikken Hissatsu) یا "هر یک ضربه، یک هلاکت (یا نابودی/پیروزی)" است. بر طبق این اصل هر تکنیک پا یا دست، هر نوع جابه جایی بدن، تنفس صحیح، حفظ تعادل، حفظ آرامش، نگاه پیوسته و هوشمندانه به چشمان حریف، هر فریاد کیای و روحیۀ جنگندگی مبارز باید با کیفیتی تمرین و اجرا شود که اولین ضربه در نبرد آخرین ضربه باشد و حریف را به کلی ناتوان، تسلیم یا نابود سازد. این فلسفه نه بر اساس نهایت خشونت بنا شده و نه نوعی کمال گرایی غیرواقعی یا خودنمایی است؛ بلکه تأکیدی بوده است که ماسوتاتسو اویاما روی برتری صلح و پایان سریع جنگ بر مبارزۀ بی معنی، بی هدف و غیرانسانی داشته و این را می توان در نام کیوکوشین به معنای نهایت حقیقت، به خوبی دریافت. حقیقتی که در آن اثری از ترس، حسادت، کینه، خستگی و غرور باقی نمی ماند.
ریشه اصول تنفس عمیق و قدرتی برای اجرای سنگین و نفوذی ضربات دست و پا و کم ترین جابه جایی بدن یا «تای ساباکی» به دور حریف در کیوکوشین به تجربه اویاما از سبک کاراته گوجوریو (از مکتب اصلی ناهاته در اوکیناوای ژاپن) بر می گردد که آن خود نیز تکاملی از مکتب شائولین جنوبی در چین است که تأکید آن بر استقرارهای کم ارتفاع بدن، تغییر پی در پی ضربات به سمت نقاط حساس بدن حریف مانند پهلوها، دنده ها، ساق و ران و قفسه سینه و به طور کلی ریشه کن کردن حریف است. ضربات چرخشی و بلند پا، کوبشهای کشیده پا از پهلو یا مستقیم و ترکیب دفاع و حمله سریع با دست در کیوکوشین بیشتر برگرفته از سبک کاراته شوتوکان (از مکتب اصلی شوریته در اوکیناوای ژاپن) است که سرچشمه آن هنرهای جنگی شائولین شمالی در چین است. با این وجود استاد اویاما همراه با ترکیب فلسفه های سخت و نرم، سرعت و قدرت و نیز تنفس ایبوکی از شکم و منطقه انرژی حیاتی با تنفس نوگاره از قفسه سینه، توانست یک نوع روحیه و فلسفه مخصوص به خود را نیز در کیوکوشین دمیده و آن را در زندگی شخصی خود و در سراسر عمرش اجرا کند. حالت بسیار ویژه و عمیقی از قرار گرفتن در یک وضعیت نهایی و بدون بازگشت. عبور از ترس از مرگ و پذیرش درد و رنج مبارزه واقعی با تمام وجود، درسی که استاد اویاما به گفته خود او، «از زندگی شمشیرزن سامورایی مشهور و بی شکست و استاد استراتژی جنگ ژاپنی، میاموتو موساشی در قرن هفدهم» الهام گرفت و یک باره باعث دگرگونی زندگیش شد.
دوجوی مرکزی این سبک (همانند دیگر رشته های ورزشی ژاپن) هونبو نام دارد و در سال ۱۹۶۱ توسط استاد اویاما در توکیو بنیان نهاده شد. بعد از درگذشت اویاما، کیوکوشین کاراته تقریباً بدون تغییر قابل توجهی در سازمان های مختلف و توسط شاگردان ارشد او راهبری گردیده و گسترش داده شده است.
این رشته از عناصر مختلفی نشأت گرفته که از تجربیات اویاما و تکنیک های دیگر سبک های کاراته بوجود آمده است. کیوکوشین از دو لغت کیوکو (بالاترین، نهایت) و شین (حقیقت، روح) ترکیب شده است. این رشته در ابتدا اویاما ریو و اویاما کاراته جوجوتسو نیز نامیده می شد. تاکید این سبک روی مبارزه واقعی در فاصله نزدیک و بدون عقب نشینی است. در کیوکوشین برای کاستن مقاومت حریف از اصابت ضربات بطور متوالی و با حداکثر قدرت استفاده می شود.
این سبک تأکید زیادی بر روی تمرینات تنفسی و استقامتی دارد. از این رو هنرجوی کیوکوشین پس از سال ها تمرینات مکرر دارای اندامی ورزیده و روحیه ای آسیب ناپذیر می گردد. در سبک کیوکوشین تکیه اصلی بر حفظ سلامتی هم زمان جسم و روح است؛ در مبارزات کیوکوشین و اساساً در فلسفه آن پیروزی به هر قیمتی بر حریف مقابل معنایی ندارد. در فلسفه متعالی کیوکوشین هدف غائی تناوری جسم برای رسیدن به مکارم عالیه اخلاقی است و به هیچ روی خشونت در سبک کیوکوشین جایگاهی ندارد چرا که اساسا خشونت و کیوکوشین در تقابلند نه در تعامل. کیو کوشین نه تنها خشن نیست بلکه سعی در پرورش روحیه لطافت، افتادگی، و بزرگ منشی را در هنرجوی مبارز دارد. در مورد مؤثر بودن روش مبارزه و سطح روحی ویژه ای که در کیوکوشین کاراته بر روی آن تأکید می شود و تا اندازۀ زیادی آن را از دیگر هنرهای رزمی تن به تن متمایز می سازد باید به یکی از مفاهیم اساسی در روش مبارزاتی کیوکوشین اشاره کرد که برگرفته از مکاتب شمشیرزنی کهن ژاپن بوده و موسوم به "ایکّن هیساتسو" (Ikken Hissatsu) یا "هر یک ضربه، یک هلاکت (یا نابودی/پیروزی)" است. بر طبق این اصل هر تکنیک پا یا دست، هر نوع جابه جایی بدن، تنفس صحیح، حفظ تعادل، حفظ آرامش، نگاه پیوسته و هوشمندانه به چشمان حریف، هر فریاد کیای و روحیۀ جنگندگی مبارز باید با کیفیتی تمرین و اجرا شود که اولین ضربه در نبرد آخرین ضربه باشد و حریف را به کلی ناتوان، تسلیم یا نابود سازد. این فلسفه نه بر اساس نهایت خشونت بنا شده و نه نوعی کمال گرایی غیرواقعی یا خودنمایی است؛ بلکه تأکیدی بوده است که ماسوتاتسو اویاما روی برتری صلح و پایان سریع جنگ بر مبارزۀ بی معنی، بی هدف و غیرانسانی داشته و این را می توان در نام کیوکوشین به معنای نهایت حقیقت، به خوبی دریافت. حقیقتی که در آن اثری از ترس، حسادت، کینه، خستگی و غرور باقی نمی ماند.
ریشه اصول تنفس عمیق و قدرتی برای اجرای سنگین و نفوذی ضربات دست و پا و کم ترین جابه جایی بدن یا «تای ساباکی» به دور حریف در کیوکوشین به تجربه اویاما از سبک کاراته گوجوریو (از مکتب اصلی ناهاته در اوکیناوای ژاپن) بر می گردد که آن خود نیز تکاملی از مکتب شائولین جنوبی در چین است که تأکید آن بر استقرارهای کم ارتفاع بدن، تغییر پی در پی ضربات به سمت نقاط حساس بدن حریف مانند پهلوها، دنده ها، ساق و ران و قفسه سینه و به طور کلی ریشه کن کردن حریف است. ضربات چرخشی و بلند پا، کوبشهای کشیده پا از پهلو یا مستقیم و ترکیب دفاع و حمله سریع با دست در کیوکوشین بیشتر برگرفته از سبک کاراته شوتوکان (از مکتب اصلی شوریته در اوکیناوای ژاپن) است که سرچشمه آن هنرهای جنگی شائولین شمالی در چین است. با این وجود استاد اویاما همراه با ترکیب فلسفه های سخت و نرم، سرعت و قدرت و نیز تنفس ایبوکی از شکم و منطقه انرژی حیاتی با تنفس نوگاره از قفسه سینه، توانست یک نوع روحیه و فلسفه مخصوص به خود را نیز در کیوکوشین دمیده و آن را در زندگی شخصی خود و در سراسر عمرش اجرا کند. حالت بسیار ویژه و عمیقی از قرار گرفتن در یک وضعیت نهایی و بدون بازگشت. عبور از ترس از مرگ و پذیرش درد و رنج مبارزه واقعی با تمام وجود، درسی که استاد اویاما به گفته خود او، «از زندگی شمشیرزن سامورایی مشهور و بی شکست و استاد استراتژی جنگ ژاپنی، میاموتو موساشی در قرن هفدهم» الهام گرفت و یک باره باعث دگرگونی زندگیش شد.
دوجوی مرکزی این سبک (همانند دیگر رشته های ورزشی ژاپن) هونبو نام دارد و در سال ۱۹۶۱ توسط استاد اویاما در توکیو بنیان نهاده شد. بعد از درگذشت اویاما، کیوکوشین کاراته تقریباً بدون تغییر قابل توجهی در سازمان های مختلف و توسط شاگردان ارشد او راهبری گردیده و گسترش داده شده است.
wiki: کیوکوشین