گستاخ گویی

بی پروا سخن گفتن

گستاخ گویی. [ گ ُ ] ( حامص مرکب ) بی پروا سخن گفتن. بی محابا گفتگو کردن. دلیرانه به سخن پرداختن :
نظامی چیست این گستاخ رویی
که با دولت کنی گستاخ گویی.