خون خوردن

(مصدر ) ۱ - نوشیدن خون . ۲ - زحمت بسیار کشیدن . ۳ - اندوه بسیار خوردن غصه خوردن . یا خون خود را خوردن . بسیار عصبانی شدن . یا خون خونش را خوردن . بسیار عصبانی شدن .

خون خوردن. [ خوَرْ / خُرْ دَ ] ( مص مرکب ) خوردن خون. کنایه از کشتن ، کنایه از قتل :
خاطر عام برده ای خون خواص خورده ای
ما همه صید کرده ای خود ز کمند جسته ای.حسد مرد را بر سرکینه داشت
یکی را بخون خوردنش برگماشت.که بندی چو دندان بخون دربرد
ز حلقوم بیداد گر خون خورد. || غم و اندوه و تعب فراوان بردن. سخت اندوه و غم بردن. رنج فراوان کشیدن. تعب بسیار تحمل کردن :
پس شاه نیز او فراوان نزیست
همه ساله خون خورد وخون می گریست.که وقت یاری آمد یاریی کن
درین خون خوردنم غمخواریی کن.خون خوری در چارمیخ تنگنا
در میان حبس وانجاس و عنا.توانگر خود آن لقمه چون میخورد
چو بیند که درویش خون می خورد.ترا کوه پیکر هیون می برد
پیاده چه دانی که خون میخورد.چه خوری خون چو لاله دلسوز
خوش نظر باش و بوستان افروز.خون خور و خامش نشین که آن دل نازک
طاقت فریاد دادخواه ندارد.من که از آتش دل چون خم می در جوشم
مهر برلب زده خون می خورم و خاموشم.بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی. || آشامیدن خون :
ریگ زند ناله که خون خورده ام
ریگ مریزید نه خون کرده ام.- خون جگر خوردن ؛ رنج بسیار کشیدن. غصه بسیار خوردن :
سعدی بخفیه خون جگر خورد بارها
این بار پرده از سر اسرار برگرفت. || آزار دادن. رنج دادن. موجب رنجوری کسی شدن :
مخور خونم که خون خوردم ز بهرت
غریبم آخر ای من خاک شهرت.خون هزار وامق خوردی بدلفریبی
دل از هزار عذرا بردی بدلستانی.گفتم که نریزم آب رخ زین بیش
بر خاک درت که خون من خوردی. || آزار کشیدن. رنج کشیدن :
جان داد و درون بخلق ننمود
خون خورد و سپر بدر نینداخت.