اچه

آچه. آچه یکی از استان های کشور اندونزی است که در نوک شمالی جزیرهٔ سوماترا واقع شده است.
نام کامل این استان از سال ۱۹۵۹ تا سال ۲۰۰۱ «دائراه ایستیموا آچه»، از سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۰۹ «نانگگروئه آچه دارالسلام» و از سال ۲۰۰۹ به بعد، «آچه» بوده است.
بیش ترین سهم مسلمانان در سطح کشور در آچه بوده و این استان توسط قوانین اسلامی اداره می شود.
پیش تر این منطقه با عناوین محتلفی نظیر «آچه»، «آتجه» و «آچین» شناخته می شده است.

آچه. آچِه (Aceh)
(یا: آتْجه۱؛ آچین۲) ایالتی کوهستانی در منتهی الیه شمالی جزیرۀ سوماترا۳، در اندونزی، با ۵۵,۸۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۳۱۸,۰۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۱)، مشتمل بر شهرها و بنادر متعدد. مرکز آن، شهر بانداآچه۴، کنار رود آچه۵، به فاصلۀ ۵کیلومتری دریا، قرار دارد. اغلب مردم آچه مسلمان و پیرو مذهب شافعی با گرایش شیعی اند. محصولات عمدۀ آن عبارت اند از تولیدات دامی، برنج، و کائوچو. کوه آتشفشانی پوشیده از درخت لوزِر۶ (با ۳,۳۸۱ ارتفاع) و آبونگابونگ۷ (با ۲,۹۸۵ متر ارتفاع) بلندترین مناطق آن به شمار می روند. بعضی از سیاحان ایرانی که در دوران صفویه تا هندوچین سفر کرده اند، نام آچه را به صورت آچیه ضبط کرده اند. برطبق افسانه های هزارویک شب، جزیرۀ آچیه، محل زندگانی سیف الملوک و بدیع الجمال بوده است. آچه مبدأ ورود اسلام به اندونزی و از قرن ۷ق/۱۳م محل تشکیل نخستین دولت اسلامی در این مجمع الجزایر است. دولت اسلامی آچه پس از مرگ اسکندر موده، فرزند علی رعایت شاه (۱۰۱۶ـ۱۰۴۶ق/۱۶۰۷ـ۱۶۳۶) به سبب مشکلات داخلی و دخالت های استعمارگران هلندی روبه ضعف نهاد و سرانجام درپی جنگی طولانی در ۱۳۲۱ق/۱۹۰۳ ساقط شد. آچه در جنگ جهانی دوم به تصرف ارتش ژاپن درآمد و پس از شکست آن دولت در ۱۳۶۵ق/۱۹۴۵، دوباره در اختیار هلند قرار گرفت. مردم آچه در مبارزه با استعمار هلند نقشی مؤثر داشتند. پس از استقلال اندونزی در ۱۳۶۹ق/۱۹۴۹ میان استقلال طلبان آچه و دولت مرکزی اختلاف پیش آمد و به جنگی خونین منتهی شد. این شهر در ۱۳۷۰ق/۱۹۵۰، به منزلۀ استان سوماترای شمالی۸ به اندونزی منضم شد. در ۱۳۷۶ق/۱۹۵۶، ناحیۀ آچه به صورت یک ایالت خودمختار درآمد. در سال های اخیر، جنگ استقلال طلبان آچه با دولت مرکزی بار دیگر آغاز شده است.