مانیدن

(دَ ) ۱ - (مص م . ) گذاشتن و ترک کردن . ۲ - (مص ل . ) شبیه و مانند شدن .

مانیدن. [ دَ ] ( مص ) به معنی گذاشتن و ترک کردن و رها کردن. ( ناظم الاطباء ). ترک کردن. واگذاشتن. واگذار کردن. رها کردن. ماندن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
بجای هر گرانمایه فرومایه نشانیده
نمانیده است ساوی او کره اوت مانیده [ کذا ].ز خسرو نبد هیچ مانیده چیز
کنون کینه بر کینه بفزود نیز.چو بندی بر آن بند بفزود نیز
نبود از بد بخت مانیده چیز.کنون هرچه مانیده بود از نیا
ز کین جستن و جنگ و از کیمیا.ز تندی گرفتار شد ریونیز
نبوداز بد بخت مانیده چیز.مراین معدن خار و خس را بجای
بدین خوش علف گله مانیدمی. || فروگذار کردن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). فروگذاشتن. عمل نکردن :
ز پندت نبد هیچ مانیده چیز
ولیکن مرا خود پرآمد قفیز.|| بازماندن ازکاری یا چیزی. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).

---

مانیدن. [ دَ ] ( مص ) به صفت چیزی شدن باشد یعنی مثل و مانند و شبیه چیزی شدن. ( برهان ) ( آنندراج ). مانند چیزی شدن. ( فرهنگ رشیدی ). شبیه و مانند شدن و به صفت چیزی متصف شدن. ( ناظم الاطباء ). مانستن. ماندن. مشاکلت. مشابهت. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). المضارعة، با چیزی مانیدن. ( زوزنی ). المجانسة، با کسی مانیدن. ( تاج المصادربیهقی ). تشابه ، به هم مانیدن. ( زوزنی ) :
سراسر به طاوس مانید نر
که جز رنگ چیزی ندارد دگر.بدان وقت که تن درست بود ترا مانید. ( تفسیرکمبریج ، از فرهنگ فارسی معین ). || گمراه شدن. ( ناظم الاطباء ). سرگردان شدن. ( از فرهنگ جانسون ). || فراموش کردن. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ جانسون ).

= مانستن
۱. باقی گذاشتن، گذاشتن.
۲. رها کردن، ماندن.