وسد

بسد، مرجان
وسائد جمع وساد

(وَ سَّ ) (اِ. ) بُسَُد، مرجان .

وسد. [ وُس ْ س َ ] ( اِ ) بُسَّد. مرجان. ( فرهنگ اسدی ) ( ناظم الاطباء ). مرجان باشد، وآن جوهری است معروف. معدن آن از سه موضع بیرون نیست ، اول طونس که شهری است از مغرب بر ساحل دریا و در حوالی آن شهر و ساحل محلی است که مرجان در قعر دریا میروید و غواصان داسها گرفته به قعر فرومیروند و مرجان را بریده می آورند و آن تا در میان دریاست نرم است و چون بیرون می آید منجمد میشود و دیگر موضعی از بلاد فرنگ است و در بنادر هرمز شاخهای سفید و سیاه از دریا میروید، سفید آن به کاری نیاید و سیاه را میتراشندو تسبیح میکنند و در یمن و عربستان آن را مبارک میدانند و نام آن را یسر نهاده اند و در هرمز مرجان سفیدو سیاه میگویند و در ختا مرجان را بر جواهر ترجیح میدهند. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). و در کتب طبی نام آن را حجر شجری نویسند، چه آن از دریا مانند درخت میرویدو برزخ است میان نبات و جماد. ( برهان ) :
نگار من به دو رخ آفتاب تابان است
لبی چو وسد و دندانکی چو مروارید.رجوع به بُسد شود.

---

وسد. [ وُ س ُ ] ( ع اِ ) وسائد. ج ِ وساد، به معنی بالین و نازبالش. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ).

بسد، مرجان: نگار من به دو رخ آفتاب تابان است / لبی چو وسد و دندانکی چو مروارید (اسدی: لغت نامه: وسد ).

مرجان