ورزا

ورزا گاوی را گویند که زمین بدان شیار کنند، یعنی گاوِ زراعت. ورزا در زبان تالشی، مازندرانی، گیلکی و لری (لری بختیاری، بوراحمد و لری خرم آبادی) به معنای گاو نر است.در آیین میترایی ورزا به عنوان قربانی ذبح می شده است. همچنین تالشان نیز در مراسم‍های مختلف از ورزا یا گاو نر به عنوان قربانی استفاده می کنند.
ورزا جنگ، جنگی است که در شمال ایران بین گاوهای نر سازمان داده می شود. این مراسم هم اکنون تنها در استان های گیلان و مازندران اجرا می شود. اما درگذشته، این مراسم در همه ایران معمول بود و بخشی از سرگرمی جشن های محلی را تشکیل می داد.
مهرپرستان در هنگامی که در مهرابه جمع می شدند ورزا را قربانی می کردند. گوشت این حیوان را کباب می کردند و خون آن را در جامی در زیر مهرابه می ریختند. این خون را با شیره هوم و شراب مخلوط می کردند و به آن آب حیات می گفتند. این آب مقدس را در جام های مخصوص به نام دوست کامی می ریختند و حاضران آن را به همراه کباب و نان می خوردند. سپس سرودهایی در سپاس از مهر می خواندند. در مهرابه ها شمع و آتش روشن می کردند که نماد مهر بود.