نئورئالیسم (سینما). نئورئالیسم ایتالیا جنبشی سینمایی بود که پس از پایان جنگ جهانی دوم در ایتالیا پدید آمد تا میانهٔ دههٔ پنجاه تداوم داشت. فیلمسازان پیشروی جنبش " نئورئالیسم " ایتالیا، سعی درنزدیک شدن هر چه بیشتر به " واقعیت " چه در روایت و چه در فرم داشتند. رویکرد اخلاقی فیلمسازان این جنبش به " هنر "، باعث شد تا در سال های پس از جنگ جهانی دوم که ایتالیا درگیر فقر، تورم و بیکاری گسترده بود، فیلم هایی با محوریت طبقات ضعیف جامعه یعنی " کارگران " و " دهقانان " و همچنین پارتیزان هایی که در طی دوران فاشیسم با حکومت موسولینی و اشغالگران نازی می جنگیدند ساخته شود. از برجسته ترین فیلمسازان این جنبش سینمایی روبرتو روسلینی، ویتوریو دسیکا و لوکینو ویسکونتی هستند و فیلم هایی مانند رم شهر بی دفاع، آلمان سال صفر، زمین می لرزد و دزد دوچرخه فیلم های نمونه ای این جنبش سینمایی اند. این جنبش به مرور زمان رو به افول گذاشت و در میانهٔ سال های دههٔ پنجاه، کم کم از میان رفت اما تأثیرات گسترده ای بر سینمای جهان گذاشت.
در دوران حکومت فاشیست ها در ایتالیا، نوعی سینما از طرف حکومت ترویج شد که ارتباطش را از واقعیت بریده بود و تمام هم وغم آن، ترویج تصویری خوب از ایتالیا بود. بنا به دستور حکومت، نمایش مضامینی چون "جنایت" و سایر موضوعاتی که از دید فاشیست ها غیراخلاقی بود ممنوع شده بود. به همین دلیل، در واپسین سال های حکومت فاشیستی در ادبیات و سینمای ایتالیا تمایلی رئالیستی پیدا شد. چهار قدم در ابرها، بچه ها مراقب ما هستند، وسوسه و فیلم های دیگر برخی از فیلمسازان ایتالیایی، تلاشی بود برای مقابله با این موج تحمیل شده از طرف دستگاه حکومتی. جوزپه دسانتیس و ماریا آلیکاتا در سال ۱۹۴۱ چنین نوشتند: "بر این باوریم که روزی با دنبال کردن گام های آرام و خستهٔ کارگری که از سر کار به خانه بازمی گردد، زیباترین فیلم خود را خواهیم ساخت." بر پایهٔ چنین تعریفی، بسیاری فیلم "وسوسه" ساختهٔ ویسکونتی را اولین تلاش جدی برای نزدیک شدن به "واقعیت" در قالب فرم و محتوا می دانند. ویسکونتی که در دههٔ سی، توانسته بود در کنار فیلمساز بزرگ فرانسوی ژان رنوار دستیاری کند، تحت تأثیر روش او قرار داشت و از این جهت می توان بر تأثیر " ژان رنوار " و سبک رئالیسم شاعرانه فرانسه و فیلم تونی که آن را سلف فیلم های این جنبش سینمایی می دانند بر این جنبش سینمایی تأکید کرد. در نهایت بعد از پایان جنگ جهانی دوم، روبرتو روسلینی با ساختن فیلم رم، شهر بی دفاع بر پایه همین نگاه، اولین دستاورد " سینمای نئورئالیستی " را عرضه کرد و به این ترتیب " رم، شهر بی دفاع " اولین فیلم نمونه ای این جنبش سینمایی شد.
در دوران حکومت موسیلینی، سیطره فاشیسم بر صنعت فیلم سازی، باعث شکل گیری استودیوهای فیلم سازی معروف چینه چیتا (معادل ایتالیایی هالیوود) و همچنین مدرسه فیلم ایتالیا شد. در طول جنگ، این استودیوهای مجلل فیلمسازی که در سراسر اروپا معروف بودند به شدت آسیب دیدند و ساخت فیلم های مجلل در آن ها، دیگر امکان پذیر نبود. این خود باعث شد تا فیلمسازان به سمت لوکیشن های واقعی در خیابان ها و مناطق روستایی بروند.
از طرفی، فقر و بیکاری فزاینده ای که در طی حکومت فاشیست ها و سپس جنگ، ایتالیا را درگیر خود کرده بود، پس از سرنگونی فاشیست ها و رسیدن دورانی که به بهار ایتالیا معروف بود، امکان بازگویی پیدا می کرد. بعد از روی کار آمدن ائتلافی از احزاب " چپ " و " لیبرال "، فیلمسازانی که دغدغه بازگویی مشکلات جاری جامعه ایتالیا را داشتند، بیش از پیش امکان رشد پیدا کردند و روایت های خود را بر بستر بحران های جامعه جنگ زده ایتالیا متکی کردند.
در دوران حکومت فاشیست ها در ایتالیا، نوعی سینما از طرف حکومت ترویج شد که ارتباطش را از واقعیت بریده بود و تمام هم وغم آن، ترویج تصویری خوب از ایتالیا بود. بنا به دستور حکومت، نمایش مضامینی چون "جنایت" و سایر موضوعاتی که از دید فاشیست ها غیراخلاقی بود ممنوع شده بود. به همین دلیل، در واپسین سال های حکومت فاشیستی در ادبیات و سینمای ایتالیا تمایلی رئالیستی پیدا شد. چهار قدم در ابرها، بچه ها مراقب ما هستند، وسوسه و فیلم های دیگر برخی از فیلمسازان ایتالیایی، تلاشی بود برای مقابله با این موج تحمیل شده از طرف دستگاه حکومتی. جوزپه دسانتیس و ماریا آلیکاتا در سال ۱۹۴۱ چنین نوشتند: "بر این باوریم که روزی با دنبال کردن گام های آرام و خستهٔ کارگری که از سر کار به خانه بازمی گردد، زیباترین فیلم خود را خواهیم ساخت." بر پایهٔ چنین تعریفی، بسیاری فیلم "وسوسه" ساختهٔ ویسکونتی را اولین تلاش جدی برای نزدیک شدن به "واقعیت" در قالب فرم و محتوا می دانند. ویسکونتی که در دههٔ سی، توانسته بود در کنار فیلمساز بزرگ فرانسوی ژان رنوار دستیاری کند، تحت تأثیر روش او قرار داشت و از این جهت می توان بر تأثیر " ژان رنوار " و سبک رئالیسم شاعرانه فرانسه و فیلم تونی که آن را سلف فیلم های این جنبش سینمایی می دانند بر این جنبش سینمایی تأکید کرد. در نهایت بعد از پایان جنگ جهانی دوم، روبرتو روسلینی با ساختن فیلم رم، شهر بی دفاع بر پایه همین نگاه، اولین دستاورد " سینمای نئورئالیستی " را عرضه کرد و به این ترتیب " رم، شهر بی دفاع " اولین فیلم نمونه ای این جنبش سینمایی شد.
در دوران حکومت موسیلینی، سیطره فاشیسم بر صنعت فیلم سازی، باعث شکل گیری استودیوهای فیلم سازی معروف چینه چیتا (معادل ایتالیایی هالیوود) و همچنین مدرسه فیلم ایتالیا شد. در طول جنگ، این استودیوهای مجلل فیلمسازی که در سراسر اروپا معروف بودند به شدت آسیب دیدند و ساخت فیلم های مجلل در آن ها، دیگر امکان پذیر نبود. این خود باعث شد تا فیلمسازان به سمت لوکیشن های واقعی در خیابان ها و مناطق روستایی بروند.
از طرفی، فقر و بیکاری فزاینده ای که در طی حکومت فاشیست ها و سپس جنگ، ایتالیا را درگیر خود کرده بود، پس از سرنگونی فاشیست ها و رسیدن دورانی که به بهار ایتالیا معروف بود، امکان بازگویی پیدا می کرد. بعد از روی کار آمدن ائتلافی از احزاب " چپ " و " لیبرال "، فیلمسازانی که دغدغه بازگویی مشکلات جاری جامعه ایتالیا را داشتند، بیش از پیش امکان رشد پیدا کردند و روایت های خود را بر بستر بحران های جامعه جنگ زده ایتالیا متکی کردند.
wiki: نئورئالیسم (سینما)