فؤاد روحانی

فؤاد روحانی (۳۰ مهر ۱۲۸۶ در تهران - ۱۰ بهمن ۱۳۸۲ در لندن) مترجم ایرانی، کارشناس ارشد مسایل نفت و از شخصیت های مؤثر در تأسیس سازمان اوپک بود و طی سال های ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۴ دبیر کلی اوپک را نیز از سوی ایران بر عهده داشت. روحانی تنها دبیر کل ایرانی اوپک از تاریخ تشکیل آن است و پس از آن ایران دیگر این سمت را کسب نکرده است.
تاریخ ملی شدن صنعت نفت
تاریخ اوپک
روحانی فارغ التحصیل دانشگاه آکسفورد، دانشگاه لندن و دانشگاه پاریس بود و به پنج زبان زنده ی دنیا چیرگی داشت.
روحانی در مجموع ۵۰ سال در بخش های مختلف در دستگاه اداری ایران کار کرد و علاوه بر چند سمت اجرایی هم چون دبیرکلی سازمان همکاری عمران منطقه ای و قائم مقام رئیس هیأت مدیره شرکت نفت ایران، مشاور تعدادی از دولت های ایران پیش از انقلاب اسلامی هم بود.
او به عنوان کارشناس حقوق بین الملل و مشاور نهادهای بین المللی، ماموریت هایی را برای این نهادها، از جمله سازمان ملل متحد در نقاط مختلف جهان به انجام رساند.

فؤاد روحانی (۲۳ اکتبر ۱۹۰۷، تهران - ۳۰ ژانویه ۲۰۰۴، لندن) مترجم ایرانی، کارشناس ارشد مسایل نفت و از شخصیت های مؤثر در تأسیس سازمان اوپک بود و طی سال های ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۴ دبیر کلی اوپک را نیز از سوی ایران بر عهده داشت.
• «دواعی و موجبات جعل در آن اعصار فراوان بوده و چه بسا که جاعلین نه برای کسب شهرت، یا از راه بدخواهی و خبث، بلکه برای کسب مثوبات اخروی و ترویج معتقدات خود به جعل می پرداختند. این طبقه که باید آنان را جاعلین با حسن نیت نام نهاد آنچه را که خود به حقانیت آن ایمان داشتند، در قالب احادیث و اخبار و کلمات انبیاء و ائمه و اولیاء می ریختند و بی محابا به آن بزرگان نسبت می دادند تا در نفوس مردم بیشتر جایگزین گردد و از این رهگذر ابداً دغدغه ای به دل راه نمی دادند و دست خوش ملامت وجدان نمی شدند. به اغلب احتمال جعل و تخلیط در آثار عطار نیز به همین نحو و از ناحیه هواداران متعصب مذهب تشیع حاصل شده است.» -> در مقدمه ای بر مقدمات الهی نامه عطار
• «مقاله هایی که در روزنامه کیهان منتشر کردم، بی درنگ واکنش شرکت نفت انگلیس را برانگیخت. این واکنش از طرف دوست حقوق دانم فؤاد روحانی ظاهر شد که یک روز عصر به دیدنم آمد. چهره روحانی طوری بود که انگار هیچ وقت جوان نبوده است. با وجودی که ۳۵ سال بیشتر نداشت، موهایش به کلی سفید شده بود و او از این موضوع، همراه با عینکی که به دقت انتخاب کرده بود، استفاده می کرد تا چنین بنمایاند که نسبت به سنش خردمندتر است. روش هایی را در پیش گرفته بود که این تأثیر را بیشتر کند، از جمله عادت به مطالعه در حال قدم زدن- تا اینکه یک ماشین به او زد و کم مانده بود کشته شود.» -> منوچهر فرمانفرمائیان