شبانگه

شبانگه. [ ش َ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ، ق مرکب ) مرکب از شب + «گه » مخفف گاه پسوند زمان و مکان. شبانگاه :
شبانگه رسیدند دل ناامید
بدان دژ که خواندندی او را سپید.شبانگه چو بنشست بر تخت ماه
سوی آسیا شد به نزدیک شاه.شبانگه به درگاه بردش کشان
بَرِ روزبانان مردم کشان.از گه مشرق چو طاووسی برآید بامداد
درگه مغرب شبانگه خویشتن عنقا کند.شبانگه آفتاب آوردی از رخ
مرا عهد سلیمان تازه کردی.چند آوری چو شمس فلک هر شبانگهی
سر بر زمین خدمت یاران بی وفا.دی شبانگه به غلط تا به لب دجله شدم
باجگه دیدم و نظاره بتان حرمی.شبانگه به بوی خوش انگیختن
سحرگه به شربت برآمیختن.جهاندار با فتح دمساز گشت
شبانگه به آرامگه بازگشت.سحرگه پنج نوبت کوفت بر خاک
شبانگه چاربالش زد بر افلاک.شبانگه کارد بر حلقش بمالید
روان گوسفند از وی بنالید.یکی را پسر گم شداز راحله
شبانگه بگردید در قافله.روزی تا بشب رفته بودیم و شبانگه پای حصاری خفته. ( گلستان سعدی ). و رجوع به شبانگاه شود.