کوه های مرکزی ایران

کوه های مرکزی ایران که با نام های کمربند آتشفشانی سهند-بزمان، کمان آذرین سهند-بزمان و کوه های ایران مرکزی نیز شناخته می شود، رشته کوهی است که از سنگ های آذرین و آذرآواری بیرونی و درونی تشکیل شده است. این رشته کوه در شرق کوه های زاگرس و موازی با آن قرار دارد و با امتداد شمال غربی- جنوب شرقی از کوه سهند در آذربایجان تا کوه بزمان در بلوچستان در جنوب شرق ایران کشیده شده است. این رشته کوه عمدتاً در فازهای آتشفشانی و کوه زایی دوره ترشیاری و فازهای آتشفشان خیزی و پولوتونیک دوره ائوسن تشکیل شده است.
ارتفاعات پراکنده
کمربند ارومیه – دختر
کوه های مرکزی ایران قله های معروفی مانند سهند در استان آذربایجان شرقی، کوه کرکس و کوه مارشنان در استان اصفهان، جبال بارز، کوه هزار و کوه شاه (لاله زار) در استان کرمان و کوه بزمان در استان سیستان و بلوچستان را در بر می گیرد.
کوه های مرکزی ایران از شمال غرب و غرب به رشته کوه های زاگرس و از شمال به البرز محدود است و در جنوب آن زمین های پست خشک واقع شده و در کرانه های شمالی خلیج فارس و دریای عمان ارتفاع آن از سطح دریا به صفر می رسد. در مشرق آن دو کویر غیرقابل زیست واقع شده که دشت کویر در شمال و دشت لوت در جنوب واقع است، حاشیه این دو کویر از حوالی کاشان در جنوب تا منطقه بسطام در شمال شاهرود را در برمی گیرد.
کوه های مرکزی ایران در امتداد قطر شمال غربی به جنوب شرقی از جنوب استان آذربایجان شرقی شروع شده و تا دامنه های باختری کوه بزمان ادامه می یابد و در آن جا به رشته کوه های شرقی ایران می پیوندد.