بقالی

بقّالی
(در لغت به معنی سبزی فروش و غله فروش) از مشاغل سنتی در ایران، خواربارفروشی (در معنی خُرده بارفروشی) که در آن بیشتر مایحتاج خوراکی (جز نان) و مواد اولیۀ غذایی مردم، مانند لبنیات، حبوبات، روغن، آرد، برنج، قند، چای، شکر، مواد چاشنی غذا، خشکبار، خرما، سرکه، آبغوره، زرشک پلویی، شیره و نیز انواع میوه به فروش می رسید. پیشۀ بقالی، که جز در شهرها و قصبه های کوچک، رفته رفته در حال فراموشی است و جای خود را در شهرهای بزرگ به سوپرمارکت ها و میادین تره بار دولتی داده است، در ایران پیشینه ای کهن دارد. بقال می بایست ریز و درشت مایحتاج روزانۀ مردم را بشناسد و آن ها را تهیه کند و بر خوب و بد اجناس آگاهی یابد و از تحولات قیمت ها باخبر باشد. ترتیب اجناس در بقالی های سنتی چنان بود که در جلو در دکان اجناس ارزان قیمت تر نهاده می شد که اگر دست دزدی بدان رسید، ضرر کمتری متحمل بقال شود. در وسط دکان پیشخوان و ترازو و چرتکه و نشیمنگاه بقال جای داشت و در پشت سرش اجناس گران قیمت تر بود. بقالان پیش از کاسبان دیگر، جز نانوایان (← نانوایی)، دکان های خود را می گشودند و دیرتر از همه نیز می بستند. یکی از شیوه های معامله در بقالی نسیه بَری بود، بدین صورت که مشتریان هرچه می خواستند، اگر خوش حساب بودند، می بردند و ماهانه یا هفتگی حساب خود را می پرداختند.