سلفی

سَلَفی به گروهی از مسلمانان اهل سنت گفته می شود که به دین اسلام تمسک جسته و خود را پیرو سلف صالح می دانند و در عمل و اعتقادات خود از پیامبر اسلام، صحابه و تابعین تبعیت می کنند. سلفی ها تنها قرآن و سنت را منابع احکام و تصمیمات خود می دانند. سلفی گری دو رکن اساسی دارد: یکی بازگشت به شیوهٔ زندگی و مرام سلف صالح و در نهایت سنت حجاز و به خصوص سنت اهل مدینه در ۱۴۰۰ سال پیش، و دوم مبارزه با بدعت، یعنی هر چیزی که سلفی ها جدید و خلاف سنت می دانند. سلفی های معاصر بر معنی خاصی از توحید تأکید زیادی دارند که باعث می شود افراد بسیاری «نامعتقد» به آن تلقی گردند. سلفی گری دارای ابعاد مذهبی، فرهنگی، اجتماعی، و سیاسی است و تأثیری بنیادین بر متفکران مسلمان در گوشه و کنار جهان اسلام گذاشته است.
صحابه: (عربی: الصحابه، «یاران پیغمبر اسلام») به معنی کسانی است که محمد را دیده و در زمان حیات او، دین اسلام را پذیرفته اند.
تابعین: (عربی: التابعین، «پیروی کنندگان») به کسانی که زمان حیات محمد را درک نکردند اما صحابه محمد را دیده و در زمان حیات آن ها دین اسلام را پذیرفته اند، و در حال ایمان مرده اند، لفظ تابعی اطلاق می شود.
تابع تابعین: (عربی: تابع التابعین، «پیروی کنندگان از پیروی کنندگان») به کسانی که زمان حیات محمد و صحابه را درک نکردند اما تابعین را دیده و دین اسلام را از تابعین فراگرفته اند لفظ تابع تابعین اطلاق می شود.
در تاریخ معاصر دست کم سه گونه سلفی گری قابل تفکیک است. سلفی گری ظاهراگرا پیرو آرای اهل حدیث‎‎ و بخصوص ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب است.
سلفی گری جدید، رویکردی متمایز از سلفی گری ظاهرگراست که در آغاز قرن بیستم و در واکنش به پیشرفت های غرب توسط سید جمال الدین اسدآبادی و محمد عبده با هدف آزادسازی امت اسلام از تقلید و جمود و احیای اخلاقی، فرهنگی، و سیاسی بنیان گذاری شد. سلفیان بر بازگرداندن تفکر اسلامی به اصل خالص آن، تبعیت از قرآن و سنت، مردود دانستن تفسیرهای جدید، و حفظ اتحاد امت اسلامی تأکید دارند. آنان تقلید را نفی می کنند و تلاش می کنند سازگاری اسلام و دانش جدید را نشان دهند. مشهورترین گروه های الهام گرفته از سلفی گری اخوان المسلمین و جماعت اسلامی هستند. در اواخر قرن بیستم، این اصطلاح به اصلاح گران سنت گرا اطلاق می گردد.
ایدئولوژی جهادگرایی سلفی الهام بخش بسیاری از گروه های مسلح مانند القاعده در آغاز قرن ۲۱ بوده است. این گروه ها دیدگاه های سلفی گری علمی (سلفی گری سنتی) را رد کرده و خشونت را راهی مناسب و ضروری برای مقابله با حملات غرب علیه اسلام می دانند. این گروه ها متون اسلامی و تاریخ را بازتفسیر نموده و بر آیات نظامی قرآن و تاریخ نظامی اسلام تأکید بسیار دارند. تخمین زده شده است که سلفی های جهادی کمتر از یک درصد کل جمعیت مسلمانان را تشکیل می دهند.