( اسم ) بغلتاق .
یا بغتاق . کلاه و فرجی را گویند . دستار و عمامه و فرحی . یا بغچ. پوشاک .
یا بغتاق . کلاه و فرجی را گویند . دستار و عمامه و فرحی . یا بغچ. پوشاک .
بغطاق
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بغطاق. [ ب ُ ] ( ع اِ ) نوعی زینت طلایی مرواریددوزی و یا مزین بدیگر جواهرات قیمتی که شاهزاده خانمهای مغول بکار میبردند و انتهای آن تا بروی زمین کشیده می شد. ( دزی ج 1 ص 101 ).
بغطاق. [ ب َ ] ( اِ ) بغتاق. کلاه و فرجی را گویند. ( برهان ) ( از آنندراج ). دستار و عمامه و فرجی. ( ناظم الاطباء ) : و علی رأسها البغطاق و هو اقروف مرصع بالجوهر و فی اعلاه ریش الطواویس. ( ابن بطوطه ). و علی رأس الخاتون البغطاق و هو مثل التاج الصغیر مکلل بالجواهر و باعلاها ریش الطواویس. ( ابن بطوطه ). || بغچه پوشاک بستن. ( فرهنگ نظام ) :
اگر نه ترک فلک پیش تو کمر بندد
قضا بجای کله بر سرش نهد بغطاق.
چون سروش یافت از بالا بغلطاق
بفرقش سرفرازی کرد بغطاق.
چون نسخه مهر و مشتری نزد من موجود نیست نمیدانم شعر مذکور در وصف عاشق نوشته شده یا در وصف معشوقه. در صورت دوم همان معنی فرهنگ ترکی درست است و در صورت اول معنی فرهنگ نویسان فارسی. احتمال میرود فارسی گویان لفظ ترکی را در غیر معنی خودش استعمال کرده باشند لیکن بعید است.اگرچه حرف طاء در بغطاق عربی است لیکن همین طور نوشته میشود و باید با تاء منقوطه ( بغتاق ) هم صحیح باشد. ( فرهنگ نظام ).
بغطاق. [ ب َ ] ( اِ ) بغتاق. کلاه و فرجی را گویند. ( برهان ) ( از آنندراج ). دستار و عمامه و فرجی. ( ناظم الاطباء ) : و علی رأسها البغطاق و هو اقروف مرصع بالجوهر و فی اعلاه ریش الطواویس. ( ابن بطوطه ). و علی رأس الخاتون البغطاق و هو مثل التاج الصغیر مکلل بالجواهر و باعلاها ریش الطواویس. ( ابن بطوطه ). || بغچه پوشاک بستن. ( فرهنگ نظام ) :
اگر نه ترک فلک پیش تو کمر بندد
قضا بجای کله بر سرش نهد بغطاق.
سلمان ( از فرهنگ نظام ).
معنی مذکور لفظ را از فرهنگ ترکی ( فرهنگ اظفری ) نقل نمودم لیکن جمعی از لغت نویسان فارسی معنی آنرا کلاه نوشته و شعر فوق و این شعر عصاء در مهر و مشتری را سند آوردند : چون سروش یافت از بالا بغلطاق
بفرقش سرفرازی کرد بغطاق.
چون نسخه مهر و مشتری نزد من موجود نیست نمیدانم شعر مذکور در وصف عاشق نوشته شده یا در وصف معشوقه. در صورت دوم همان معنی فرهنگ ترکی درست است و در صورت اول معنی فرهنگ نویسان فارسی. احتمال میرود فارسی گویان لفظ ترکی را در غیر معنی خودش استعمال کرده باشند لیکن بعید است.اگرچه حرف طاء در بغطاق عربی است لیکن همین طور نوشته میشود و باید با تاء منقوطه ( بغتاق ) هم صحیح باشد. ( فرهنگ نظام ).
بغطاق . [ ب َ ] (اِ) بغتاق . کلاه و فرجی را گویند. (برهان ) (از آنندراج ). دستار و عمامه و فرجی . (ناظم الاطباء) : و علی رأسها البغطاق و هو اقروف مرصع بالجوهر و فی اعلاه ریش الطواویس . (ابن بطوطه ). و علی رأس الخاتون البغطاق و هو مثل التاج الصغیر مکلل بالجواهر و باعلاها ریش الطواویس . (ابن بطوطه ). || بغچه ٔ پوشاک بستن . (فرهنگ نظام ) :
اگر نه ترک فلک پیش تو کمر بندد
قضا بجای کله بر سرش نهد بغطاق .
معنی مذکور لفظ را از فرهنگ ترکی (فرهنگ اظفری ) نقل نمودم لیکن جمعی از لغت نویسان فارسی معنی آنرا کلاه نوشته و شعر فوق و این شعر عصاء در مهر و مشتری را سند آوردند :
چون سروش یافت از بالا بغلطاق
بفرقش سرفرازی کرد بغطاق .
چون نسخه ٔ مهر و مشتری نزد من موجود نیست نمیدانم شعر مذکور در وصف عاشق نوشته شده یا در وصف معشوقه . در صورت دوم همان معنی فرهنگ ترکی درست است و در صورت اول معنی فرهنگ نویسان فارسی . احتمال میرود فارسی گویان لفظ ترکی را در غیر معنی خودش استعمال کرده باشند لیکن بعید است .اگرچه حرف طاء در بغطاق عربی است لیکن همین طور نوشته میشود و باید با تاء منقوطه (بغتاق ) هم صحیح باشد. (فرهنگ نظام ).
اگر نه ترک فلک پیش تو کمر بندد
قضا بجای کله بر سرش نهد بغطاق .
سلمان (از فرهنگ نظام ).
معنی مذکور لفظ را از فرهنگ ترکی (فرهنگ اظفری ) نقل نمودم لیکن جمعی از لغت نویسان فارسی معنی آنرا کلاه نوشته و شعر فوق و این شعر عصاء در مهر و مشتری را سند آوردند :
چون سروش یافت از بالا بغلطاق
بفرقش سرفرازی کرد بغطاق .
چون نسخه ٔ مهر و مشتری نزد من موجود نیست نمیدانم شعر مذکور در وصف عاشق نوشته شده یا در وصف معشوقه . در صورت دوم همان معنی فرهنگ ترکی درست است و در صورت اول معنی فرهنگ نویسان فارسی . احتمال میرود فارسی گویان لفظ ترکی را در غیر معنی خودش استعمال کرده باشند لیکن بعید است .اگرچه حرف طاء در بغطاق عربی است لیکن همین طور نوشته میشود و باید با تاء منقوطه (بغتاق ) هم صحیح باشد. (فرهنگ نظام ).
بغطاق . [ ب ُ ] (ع اِ) نوعی زینت طلایی مرواریددوزی و یا مزین بدیگر جواهرات قیمتی که شاهزاده خانمهای مغول بکار میبردند و انتهای آن تا بروی زمین کشیده می شد. (دزی ج 1 ص 101).
کلمات دیگر: