ثبت پیکربندی کروموزوم

تکنیک های ثبت پیکربندی کروموزم (اغلب به اختصار به تکنولوژی های 3C یا روش های مبتنی بر 3C نامیده می شوند) مجموعه ای از روش های زیست شناختی مولکولی هستند که برای تجزیه و تحلیل ساختار فضایی کروماتینها در یک سلول استفاده می شوند. این روش ها تعامل های بین مکان های ژنومی متفاوت که در فضای سه بعدی به هم نزدیک هستند را ثبت می کنند. این مکان ها ممکن است در طول ژنوم با هم فاصلهٔ زیادی داشته باشند و در اثر پیکربندی فضایی سه بعدی به نزدیک شده باشند. چنین تعاملاتی ممکن است ناشی از عملکردهای بیولوژیکی همانند تعامل میان پروموتر و اینهنسر یا ناشی از حلقه های تصادفی ایجاد شده در رشته باشند. فرکانس تعاملات می توانند به طور مستقیم تجزیه و تحلیل شوند یا ممکن است به قطعاتی تبدیل شوند که برای بازسازی ساختارهای سه بعدی استفاده می شوند.
ژنوم
توالی یابی
کروموزوم
تفاوت اصلی بین روش های مبتنی بر 3C دامنه آن ها است. به عنوان مثال، در 3C، تعاملات بین دو قطعه خاص ارزیابی می شود. در مقابل، در تکنولوژی Hi-C به طور همزمان تعاملات بین تمام جفت های قطعات کروموزومی سنجیده می شود.
از لحاظ تاریخی، میکروسکوپ ها اولین روش برای بررسی ساختار درون هسته بودند. در سال ۱۹۹۳، آزمایش پیوند هسته منتشر شد که یک روش برای تعیین فرکانس حلقه های ژنوم است. این آزمایش برای نشان دادن اثر استروژن در ایجاد تعامل بین پروموتر ژن پرولاکتین و اینهنسر آن صورت گرفت.
بعدها، بعضی از ایده های اصلی آزمایش پیوند هسته ای به آزمایش 3C، که در سال ۲۰۰۲ توسط Job Dekker و همکارانش در آزمایشگاه Kleckner در دانشگاه هاروارد منتشر شد، توسعه یافت.