خاطرات

خاطرات (به انگلیسی: Memories) (هم چنین خاطرات اوتومو کاتسوهیرو)، عنوان یک انیمهٔ تولیدشده در سال ۱۹۹۵ به وسیلهٔ هنرمند/کارگردان، کاتسوهیرو اوتومو، است که بر اساس سه داستان کوتاه مانگای وی ساخته شده است. این فیلم از سه اپیزود تشکیل شده است: «رز مغناطیسی» (به انگلیسی: Magnetic Rose)، «بمب بدبو» (به انگلیسی: Stink Bomb) و «سربازان عقب نشین» (به انگلیسی: Cannon Fodder). آخرین داستان را خود اوتومو کارگردانی کرده است.

خاطرات (diary)
ثبت غیررسمی، شخصی و معمولاً روزبه روز رویدادها، مشاهدات یا نظرها و اندیشه ها. خاطرات اصولاًً برای مطالعۀ خود نویسنده است و طبعاً احساسات و افکار شخصی با صراحت و بی پروایی بیشتر از آثاری که با هدف انتشار نگاشته می شوند، در آن منعکس می شود. قدیم ترین خاطرات موجود اثر کاگرو نیکی (۹۵۴ـ۹۷۴م) از نجیب زادگان ژاپنی است. کهن ترین دفتر خاطرات شناخته شده به زبان انگلیسی نیز متعلق به ادوارد ششم (حک: ۱۵۴۷ـ۱۵۵۳) است. خاطره نویسی در غرب از اواخر دورۀ رنسانس رفته رفته رونق گرفت و در نیمۀ نخست قرن ۱۹ افزایشی چشمگیر یافت. از خاطرات معروف قرن ۲۰ خاطرات آندره ژید، نویسندۀ فرانسوی و خاطرات ویرجینیا وُلف، بانوی نویسندۀ انگلیسی است، که پس از مرگ او در پنج جلد منتشر شد (۱۹۷۷ـ۱۹۸۴). بی تردید یکی از تأثیرگذارترین خاطرات، نوشته های آن فرانک (۱۹۲۹ـ۱۹۴۵) دختر یهودی آلمانی است، که پس از فرار از آلمان نازی، مشاهدات خود را از دریچه ای در مخفیگاه خانواده اش در آمستردام بر روی کاغذ آورد. خاطره نویسی در ایران به معنای واقعی با روزنامۀ خاطرات اعتمادالسلطنه، در عهد ناصری آغاز می شود. این کتاب که چندبار به چاپ رسیده است، بر شناخت وقایع و حوادث و رجال عهد ناصری و سیاست های داخلی و خارجی پرتویی روشنگر می تاباند. یکی از صریح ترین و معتبرترین کتاب های خاطرات در عصر پهلوی، خاطرات اسدالله علم است، که بنابه وصیت خود او دَه سال پس از مرگش در خارج از ایران، و سپس در داخل ایران منتشر شد. بسیاری از رجال رژیم پیشین ایران نیز خاطرات خود را نوشته و منتشر کرده اند.

• «خاطرات در زیرِ پوشش روزگار دراز می کشند، مانند اخگر زیر خاکستر، تا دستی بجنبد یا گذرِ بادی، خاکسترها را پراکنده کند...» -> امیلی نصرالله
• خاطرات چه شیرین و چه تلخ، همیشه منبعِ عذاب هستند. امّا حتّی این عذاب هم شیرین است. وقت هایی که دل آدم پُر است، بیمار است، در رنج است، و غصه دار، آن وقت خاطرات تر و تازه اش می کنند، انگار که یک قطرهٔ شبنم شبانگاهی که پس از روزی گرم از فرط رطوبت می افتد و گل بیچارهٔ پژمرده را که آفتاب تند بعد از ظهر تفته اش کرده شاداب می کند. -> فیودور داستایفسکی