حالت طبیعی

در بیوشیمی، حالت طبیعی یک پروتئین یا اسید نوکلئیک عبارت است از شکل تا شده یا/و جمع شدهٔ آن، که یک حالت عمل کننده و دارای وظیفه را به آن می دهد. حالت طبیعی یک بایومولکول می تواند تمامی ۴ سطح ساختار بایومولکولی را به خود بگیرد، که ساختار دوم تا چهارم از فعل و انفعالات ضعیف در ستون فقرات پیوندهای کوالانسی شکل می گیرند. این حالت، با حالت تغییر شکل داده شده متضاد است، که در آن، این پیوندهای ضعیف از هم گسسته اند، که منجر به از بین رفتن شکل ساختارها به جز ساختار اولیهٔ بایومولکولی می شود.در فلزشناسی، حالت طبیعی، به فلزهایی اشاره دارد که به صورت شیمیایی به صورت غیرمرکب یافت می شوند.
در حالی که تمامی مولکول های پروتئین با زنجیره های ساده و بدون انشعاب از اسید آمینه ها شروع می شوند، وقتی کامل می شوند، شکل های سه بعدی خیلی خاصی را به خود می گیرند؛ آن شکل نهایی، که به عنوان ساختار سوم شناخته می شوند، شکل تا شده ای است که دارای کمترین میزان انرژی آزاد می باشد. همین ساختار سوم پروتئین که به صورت تا شده می باشد، پروتئین را قادر به اجرای وظایف زیستی اش می سازد. در حقیقت، تغییرات در شکل پروتئین ها، منشأ اولیهٔ چندین بیماری انحطاط اعصاب می باشد، از جمله بیماری هایی که توسط پریونها و آمیلویدها به وجود می آیند (مانند جنون گاوی، بیماری کورو و بیماری کروتزفلد جاکوب).تعداد زیادی از آنزیمها و پروتئین های غیرساختاری دیگری، بیشتر از یک حالت طبیعی دارند، و با تبدیل بین این حالت ها عمل می کنند یا دستخوش تنظیمات می شوند. با این حال، «حالت طبیعی» تقریباً به طور انحصاری برای یک حالت و معمولاً برای متمایز ساختن پروتئین های تا شده از پروتئین های تغییر شکل داده شده یا پروتئین های باز شده به کار می رود. در متون دیگر، شکل تا شدهٔ یک پروتئین بیشتر به ترکیب یا ساختار طبیعی آن اشاره دارد.پروتئین های تا شده و باز شده، اغلب به سادگی با بررسی حل پذیری آن ها در آب، تشخیص داده می شوند، چرا که پروتئین های زیادی پس از تغییر شکل دادن حل ناپذیر می شوند. پروتئین ها در حالت طبیعی، ساختار ثانویه یا ساختار دومی را تعریف خواهند کرد که می تواند به صورت طیفی، با رنگ تابی دورانی و با NMR تشخیص داده می شوند.